Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Zrobiłakolejnąpauzę,tymrazem,bypowoliobrócićgłowę
ispojrzećchudzielcowiprostowoczy.Uśmiechnęłasięprzytym
najmilej,jakpotrafiła.
–Dlategoniebędęprzywoływaćanijednego,anidrugiego.
Powiemtylko,żeobojgunamsiętuchybapodobaigłupio
bybyło,gdybyśmyjużnapoczątkusięnawzajempoobrażali,nie
sądzisz?Toznaczy,namoimpoczątku,tyjesteśtudłużej,ale
chybaobojesięnigdzieniewybieramy,prawda?
Sądzącpominie,chłopakniemiałpojęcia,czywłaśniecoś
sądzi,czynie.Wkońcujednakskinąłgłową.
–Noisamwidzisz–ucieszyłasięWendy.–Toco,bierzemy
siędoroboty?
Meszeknamyślałsięchwilę.Amożepoprostuodliczał
wgłowietekilkasekund,jakiedzieląbezwarunkowąkapitulację
odprzemyślanegokompromisu.
–Dobra,chuj–powiedziałwkońcu.
Sapnąłjeszczegłośnoipowolipodniósłsięzkanapy.Mlasnęły
odklejającesięoddermyskórzanespodnie.
–Idę.
–Świetnie,maszdziśmójpierwszytaniec,Meszek.
–Amożezamiasttegomiobciągniesz?
–Naprawdę?–zaśmiałasię.–Bowiesz,możeszzapytać
Piotrusiai…
–Żart.Żart,kurwa,taki.
–Komiczny,Meszek.
Wendyodłożyłapilotanastolikiodprowadziłachudzielca
dowyjściaspojrzeniemiuśmiechem.Dopierogdywyszedł,
odetchnęłagłośno,przywierającplecamidooparcia.Niedrgnęła
nawet,gdyzciemnegokątarozległosięcicheklap,klap.
–Sprawdzaszmnie?–spytała.
Wciążwpatrzonabyławekrantelewizora,niepotrzebowała
jednaksięodwracać,bywiedzieć,ktoklaskał.Zawszegdytylko
chciał,wokółwyczuwałosięjegoobecność.Widocznyteżbył
tylkowtedy,kiedytakabyłajegowola.
Teraznajwyraźniejtegowłaśniesobieżyczył,bopoprostu
wyłoniłsięzmroku.
–Ja?Dlaczegotakuważasz?–zapytał.
Zająłmiejsce,naktórymjeszczeprzedchwiląsiedziałMeszek.
Nogi,podobniejakwcześniejchudzielec,wyłożyłnaławę,
zakładającjednąnadrugą.
