Treść książki

Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
22
Wstęp
przejrzystyiusystematyzowany.Podrugie-najogólniejotre-
ściimiejscudanegorozdziałuwcałościksiążkiinformujeznaj-
dującesięnajegopoczątkustreszczenie.Potrzecie-rozdziały
kończępodsumowaniem,wktórymkonkludujęprzeprowadzo-
newnichrozważania.Poczwarte-wwiększościakapitówpo-
grubiamkluczoweinformacje.Popiątewreszcie-wielerozwa-
żań,chcącuczynićjebardziejczytelnymi,ilustrujęschematami
itabelami.
Zdarzasię,żetesamekwestieomawiamwróżnychmiejscach.
Powtórzeniatewynikajązchęcizapewnieniaposzczególnymroz-
działompewnejautonomii,spójnościiciągłościwywodu.Chcę
bowiem,abymożnajebezwiększejszkodydlarozumieniaczytać
wybiórczo.
Mojadrogadotejksiążki
ZanimzetknęłamsięzprogramemLipmana,miałamjużza
sobądwudziestoletnistażdydaktycznynauniwersytecie.Naj-
pierwjakoasystentka,anastępnieadiunktkaprowadziłamćwi-
czeniaiwykładyzhistoriifilozofii.Dokładałamwielustarań,
przygotowującsiędozajęć.Zależałomi,abytrafićdostuden-
tówiukazaćimwartośćnkrólowejnauk”,aprzytymczegośich
nauczyć.
Zakluczdoosiągnięciategoceluuznałamwzbudzeniezain-
teresowaniaustudentówiskłonienieichdorefleksjinadkwe-
stiami3,którychniedostrzegalilubuważalizaoczywisteczyteż
banalne.Wtymceluposługiwałamsiępytaniami.Czyniłamje
kanwąkażdejjednostkizajęciowejizachęcałamgrupędoposzu-
kiwaniaodpowiedzinanie.Stanowiskoklasyka,któregokoncep-
cjąwłaśniesięzajmowaliśmy,okazywałosięjednymzmożliwych
rozstrzygnięćdanegoproblemu.
Mojeprzekonanieosłusznościtakiegopodejściadody-
daktykiuległowzmocnieniuwskutekszkolnegodoświadcze-
niamoichdwóchsynów.Uświadomiłomiono,zjednejstrony,
jakmałojestwszkolnejedukacjiuczniowskichpytań,dyskusji,
rozważańiinnychtwórczychdziałań;zdrugiejzaś,jakatrak-
3Trafniezdiagnozowałtostudentkulturoznawstwa,któryzapytywanyprze-
zemnieporazwtóry,jakrozwiązałbydanąkwestię,odparł:nOj,czuję,żechce
mniepanizmusićdomyślenia”
.