Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–TadeuszSworski.
Głębokiukłonidalejnic.Pozostawiłemjejinicjatywę
rozmowy.
–Ojciecmimówił,żepanjestliteratemiznasię
nasztuce–najlepszykompanwgalerii.
Niezapisujęmychpierwszychodpowiedzi,bobyłypod
każdymwzględemniedostateczne.
–Jestemponiekądpanarodaczką.PochodzimyzPolski
–panwie?
Znowumójukłon.Trzebabyłoodpowiedzieć,
żetopochodzenie,gdysięjestfunkcjonującym
obywatelempruskim,należydozabytków
archeologicznych.Albo–żemiłosięprzyznać
dojakiejkolwiekwspólnościztakładnąpanną.Wszystko
tojednakpozostałowprojekcie.Zapytałemtylko:
–Czypanisamaprzyszładogalerii?
–Sama.Takzwanychdamdotowarzystwanieznoszę.
Sąobowiązkowonudne,aprzytymupokarzająceidla
osoby,którejtowarzysząidlakraju.Wkraju
cywilizowanymmłodaosobaniebywaprzecież
napastowanaprzezmężczyzn?
–Wzasadzietakbyćpowinno.
–Aprzytymdamydotowarzystwaprzypominają
najczęściejoweinnepanie...
Nieśmiałemrozumieć.
–Wiepan?...
Lesappareilleuses
23.
Potakiwałemwesoło,ukradkiemśledzącwyraztej
dziwnejpanny.Mówiłażywo,alezgodnością.Wyglądała
teżdziewiczo,pomimoswego„uświadomienia”.
Przeszliśmydooglądaniaobrazów,przyczymłatwiej
mijużbyłotrzymaćprymwrozmowie.Niejesttojednak
pokornasłuchaczka,tapannaHela.Staliśmywłaśnie
przedobrazemRembrandta
DawidgrającyprzedSaulem
.
–Toniewykończone–odezwałasię.
–Bardzoszerokomalowane–poprawiłem.–Wynikjest
jużosiągniętywrysunkuiwbarwie.Inietylkomistrza
