Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
ponadsłowamistajesięrównieżwkilkuwierszachcytat
ukryty,podanynaprzykładwpostacimowypozornie
zależnej.Takjestwutworze
Pożydowskie
:
onamaszafęzktórejsuknie
zdążyłyjeszczewyjść
aleitakbywyszłyzmody
fotelzktóregowstałktośkiedyś
tylkonachwilkę
awystarczyłamunaresztężycia
półmiskigarnkipełnegłodu
aleprzydadząsię
dosyta
portretzabitejdziewczynki
wżywychkolorach
mogłamiećjeszczetakiczarnystół
wdobrymstanie
alesięniespodobał
smutnyjakiś
Tragicznysenstegowierszarodzisięjakbymiędzy
słowami,zostajespomiędzynichwypromieniowany.
Najpierwpojawiasiętujęzyktych,którzyposiedlirzeczy
zgładzonych,zjegożywą,idiomatycznątkanką,wcałości
zanurzonąwzachłannym„byćimieć”,skupionąnażyciu:
„sukniewyszły”,„przydadząsię”,„dosyta”,„wżywych
kolorach”,„wdobrymstanie”,„smutnyjakiś”.Niemal
równocześnietężywośćjęzyka,jejpodejrzaneintencje,
demaskujekilkasłów,spozaktórychwyłaniająsięofiary:
„wyjściesukien”musisięskojarzyćzinnym„wyjściem”,
zostatniądrogąmieszkańcówgetta,fraza„portretzabitej
dziewczynki/wżywychkolorach”,wypowiedziana
jednymtchem,nasuwamyśloprzemilczaniuzbrodni,
tanimsentymentalizmie,bezbrzeżnejobojętności,
rezygnacjaz„czarnegostołu”,bo„smutnyjakiś”
wywołujeskojarzeniezucieczką,raznazawsze,
