Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
DariuszKankowski:RE-HORACHTEPierwszespotkanieRW201
ArturiSzymonpożegnalisię,czując,żepowinniichterazzostawićsamych.
DarekiRadekprzezchwilępatrzelinasiebie,chłonąckażdąkomórkąciałachwilę
ponownegospotkania.
–Fajniecięznowuwidzieć–Radekniemógłwymyślićnicmądrzejszego.
–Ciebieteż–odparłDarek.–Mieliściemizazłeto,cozrobiłem?
–Oczywiście,żetak!–parsknąłRadek.–Alechybapostąpiłeśwłaściwie.
Słuchaj,tendemon...coon...
–ZabrałmonetęSaszy,tę,którąmiałemwgłowie.Tylkojejpotrzebował.Ato
ciało...chybaniejesttymsamym,cowcześniej.Niemamjużbliznypooperacjina
głowie.Jestemjaknowy.Tamtociało...widziałemjewstrzępach.Widziałem,co
znimzrobił.Chybaktośdałminowe.Aletonieważne.Dzięki,żemiwtedy
zaufaliście.
–Dzięki...zawszystko.Uratowałeśnas...Aleterazwróciłeś.Tamtojużniema
znaczenia.Cokolwieksięwydarzy,możesznamnieliczyć.Pomogęciodnaleźć
rodzinę.
Wyciągnąłrękę,jakbysięznimżegnał.Darekniepewnieuścisnąłjegodłoń.
–Ijużnigdy,przenigdy–Radekmówiłszybko,bygula,którazaczęłarosnąć
wjegogardle,nieodebrałamugłosu–niezostawimydrugiegowpotrzebie,nie
pozwolimy,żebyzginął,choćbyniewiemco.
–Nigdy–szepnąłDarek,potakując.
Radekpomyślał,żepotrzebowałbyjeszczetysiącasłów,żebywyrazićto,co
kołatałomusięwgłowie,alewszystkoodnalazłwoczachDarka–byłownich
zrozumienie.Zawiązalimilczącypakt,niezniszczalneprzymierze,wyrytewich
sercachjakwkamieniu.
41
