Za rok, za dzień, za chwilę... Dzieje rodziny na Kresach i na zesłaniu

Maria Pinińska

Uzyskaj dostęp

Zakup książkę

ISBN/ISSN:

978-83-66354-01-2

DOI:

Wydawnictwo:

PRIMUM VERBUM

Rok wydania:

2019

Liczba stron:

193

XML:ISBN/ISSN:

ONIX MARC21

Bibliografia:

Pinińska, Maria. Za rok, za dzień, za chwilę... Dzieje rodziny na Kresach i na zesłaniu. Red. . : PRIMUM VERBUM, 2019, 193 s. ISBN 978-83-66354-01-2

Bibliografia refWorks:

RT Book, Whole

SR Electronic(1)

A1 Pinińska, M.

T1 Za rok, za dzień, za chwilę... Dzieje rodziny na Kresach i na zesłaniu

PB PRIMUM VERBUM

YR 2019

SN 978-83-66354-01-2

Bibliografia BibTex:

@Book{ 205060, author = "Pinińska, Maria", editor = "", title = "Za rok, za dzień, za chwilę... Dzieje rodziny na Kresach i na zesłaniu", publisher = "PRIMUM VERBUM", year = "2019", address = "", isbn = "978-83-66354-01-2" }

Bibliografia endNote:

TY - BOOK

AU - Pinińska, Maria

ED -

TI - Za rok, za dzień, za chwilę... Dzieje rodziny na Kresach i na zesłaniu

PB - PRIMUM VERBUM

CY -

PY - 2019

SN - 978-83-66354-01-2

ER -

Netografia (standard APA):

Pinińska, Maria. Za rok, za dzień, za chwilę... Dzieje rodziny na Kresach i na zesłaniu [baza danych online] : PRIMUM VERBUM, 2019 [dostęp: 30 05 2024]. Dostęp w Ibuk Libra: https://libra.ibuk.pl/reader/za-rok-za-dzien-za-chwile-dzieje-rodziny-na-kresach-i-na-zeslaniu-maria-pininska-205060.

Kresy, Pamiętniki z Sybiru, Sybir, zsyłka, Sowieci, NKWD, sybiracy, 1940

Książka ta jest poświęcona pamięci naszego Ojca – Kazimierza Pocełujko. W 1935 roku założył on gospodarstwo rolnicze w osadzie Wołosowo o powierzchni 36 hektarów i wybudował tam dom dla swojej rodziny. W 1940 roku został wyrzucony ze swojej posiadłości wraz z żoną, sześciorgiem dzieci i sędziwym ojcem. Przez 6 lat zmagał się z trudnościami ocalenia swojej rodziny, najpierw w zesłaniu na Uralu, a potem w Kazachstanie. Dzięki Bogu udało mu się ocalić wszystkie sześcioro dzieci. Naszemu życiu na zesłaniu towarzyszyła wizja utraconego raju – Wołosowa – i tęsknota za nim. Toteż w poszerzonym posłowiu przedstawiam zbudowany w kochanej Polsce mój raj, w którym są wyraźne przebłyski tego dawniej utraconego. (Maria Pinińska)

Fragment: "Zdarzyło się, że pewnego dnia Ojciec nie mógł odebrać codziennej zapłaty za pracę i polecił dziesięcioletniej wówczas Stasi, żeby to za niego zrobiła. Udała się więc do kantorku, przed którym ludzie czekali w długiej kolejce, i zajęła swoje miejsce na końcu. Po długim czekaniu kantorek w końcu otworzono, ale tylko po to, by oznajmić, żeby się rozeszli, bo zapłaty w tym dniu nie będzie, ponieważ nie mają pieniędzy. Wszyscy czekający opuścili teren, ale nie Stasia, nie mogła przecież zawieść Ojca, przemknęła więc do wnętrza kantorku i podając kwit urzędnikowi poprosiła o wypłatę należności. Powtórzono jej to, co dobrze słyszała, że wypłaty nie będzie, ale ona poszła dalej, do drugiego urzędnika, mówiąc, o co jej chodzi, i dodając, że Ojciec ją wysłał po zapłatę i ona musi te pieniądze mu dostarczyć, a więc nie wyjdzie bez pieniędzy i godnie wyprostowana ustawiła się na czekanie. Okazało się, że dotarła do kierownika, który przyglądał się jej bezradnie i po chwili rozkazał kasjerce wypłacenie dziewczynce ojcowskich należności. Zwycięska Stasia postanowiła więc dodatkowo zaimponować rodzeństwu. Przy kantorze znajdowało się pomieszczenie, gdzie podawano herbatę w sposób dobroczynnie kombinowany. Zamówienie jednej herbaty powodowało możliwość uzyskania do niej kostki cukru, ale też kromki chleba bezpłatnie, natomiast zamówienie następnej herbaty w tej samej cenie równało się z otrzymaniem podwójnej porcji dodatku. Stasia zamówiła więc dwie herbaty, które wypiła z jedną kostką cukru, następne kostki i chleb zabrała ze sobą. Kiedy wróciła do baraku, wyszła na jej spotkanie smutna Jadzia, odpowiedzialna tego dnia za zorganizowanie jedzenia dla dzieci, bo Ojciec i Bronia byli w pracy. Jadzia dowiedziała się już wcześniej, że wypłaty nie było, a więc nie będzie co jeść. Tymczasem Stasia położyła przed nią nie tylko trzy kromki chleba do jedzenia od razu i dwie kostki cukru, ale też należne pieniądze, z którymi zaraz można było pójść do sklepu po bochen chleba."

Zwiń