Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
ROZDZIAŁ1.
Ciemnanoc
Z
łotowłosaspięłakoniapiętami.
Ogiermachnąłłbemiprzyspieszył,wyrzucajączgrabnenogidoprzodu.Uśmiechnęłasię,patrząc
błyszczącymioczamiprzedsiebie.Czasstanąłwmiejscu.Nagiegałęziedrzew,nieporuszaneżadnym
podmuchemwiatru,trwałyniczymwyrzeźbionezciemnegokamienia,agołaziemia,taktwardaigroźnadla
delikatnychkońskichnóg,niosłaechemuderzeniakopyt,jakbyktośpukałwpotężnedębowewrota.Niebo
poszarzałoodzbierającychsięciężkichchmur,niosącychzesobązmianępogody.
Przytrzymaładelikatniewodze.Siwyrumakzwolniłzulgą.Naciągnęłamocniejkapturnaszpiczaste
uszy.Mimożeludziewiedzielioistnieniuelfów,wolałanieryzykować.Przygryzławargę,marszczącnos;
pędbieguszarpałjejpłaszczemibawiłsiękilkomazłotymikosmykamiwłosów,któreuciekłyspodtkaniny.
Powietrzeoziębiłosię.Byłopewne,żechmurypragnąutulićświatdosnupodbiałąkołdrąśnieżnegopuchu.
Każdyoddechelfkizostawiałwpowietrzubiałąmgiełkę,azgrzaneciałoogieraparowało.Obojebyli
spowicimlecznymobłokiem.
Stanęławyżejwstrzemionach,próbującprzebićwzrokiemzalegającądokołaciemność.Ciszapogłębiała
sięzkażdymkrokiem,jakbyczerńpochłaniaławszystkiedźwięki,tłumiącjewsobie.Zwolniłajeszcze
mocniej;końzarżał,azjegopyskawydobyłysiękłębypary.Czarnaziemiastawałasięcorazbardziej
zdradliwa.
Elfkarozejrzałasiępłochliwie,ajejbłękitneoczywypełniłysięstrachem.Ogierszedłterazrównym
stępemwciemnościach;niebyłoniczegowidać.
Poczułanatwarzypowiewwiatruizulgąwciągnęławpłucaświeżepowietrze.Zdawałosię,żeświat
ruszyłzmiejsca.Chmuryrozstąpiłysię,ukazująckawałeksrebrnegoksiężyca,któryoświetliłdrogę.
Wreszciewiedziała,gdziejestniebo,agdzieziemia.Inocniebyłajużtakastraszna.
Ogierruszyłkłusem.Doelfkistopniowozaczęłydocieraćdźwięki,najpierwjakprzezmgłę,potem
atakowałycorazsilniej,jakbypromieńksiężycowywypuściłjezwielkiegopudłaogrubychściankach,
blokującychichistnienie.
Zamajaczyłyprzedniąświatłaniewielkiejwioski.
Końzarżał,ajegogłosrozniósłsięechemponizinie.Elfkęprzebiegłdreszcz.Pogoniławierzchowca
dożwawszegochodu.Kopytarumakazastukałyostrookamiennądrogę.Wśródbudynkówbylibezpieczni.
Gdzieśprzednimigospodyzapraszałyciepłembijącymzokien.
Ogierstanąłposłusznie.Znałkażdysygnałprzekazywanyprzezwłaścicielkęinawetsobienie
wyobrażał,bymógłniezastosowaćsiędojejprośby.Elfkazsunęłasięnaziemięirozejrzałatrwożliwie,
machinalniepoprawiająckaptur.Drzwibudynkuotworzyłysię,ajeźdźcaikoniazalałafalaświatła,
dźwiękówiciepła.Wyłoniłasięzniejsylwetkawysokiego,dobrzezbudowanegomężczyzny.
–WitajwDarckastlehill–powiedziałzwyraźnymakcentemniskimimocnymgłosem.
–Gdzie?–odpowiedziałaaksamitnym,łagodnymicichymtonem,unoszącbrew.
Dlapoczuciabezpieczeństwachwyciławodzeogiera.
–Darckastlehill–powtórzyłcierpliwie.–Zczasemprzywyknieszdotejnazwy.
Zauważyła,żemężczyznaprzyglądasięjejbadawczo.
–Chybażeniedługostądwyjedziesz.
Wydawałosięjej,żekiedytomówił,przezjegotwarzprzebiegłcieńuśmiechu.Poprawiłaponownie
kaptur.
–Niewiemjeszcze–odpowiedziaławymijającotrochęburkliwymtonem.
–No,wkażdymrazie,jeślipozwolisz,zaprowadzętwegorumakadonaszychstajni.
Skinęłagłowąiuśmiechnęłasię.
–Dziękuję.Czymożnatuprzenocować?
Rozejrzałasięzudawanymzainteresowaniem.
–Ależoczywiście–odparłizniknąłwciemnościachzjejjedynymprzyjacielem.
Westchnęłaiweszławolnymi,długimikrokamidogospody.Ogarnęłyjązaduchismród.Wykrzywiła
twarzwgeścieobrzydzenia,jednakzwdzięcznościąprzyjęłaciepłooferowaneprzezpomieszczenie.
