Rozwój społeczeństwa informacyjnego oraz dynamika procesów globalizacyjnych wskazują na kluczową rolę wiedzy i edukacji w ewolucji cywilizacyjnej państw, grup społecznych, określonych zbiorowości krajowych i regionalnych, a przede wszystkim każdego człowieka. Strategiczne znaczenie edukacji w gospodarce narodowej, pojawianie się nowych postulatów w odniesieniu do efektów kształcenia, wykorzystanie technologii komunikacyjno--informacyjnych do gromadzenia i dystrybuowania wiedzy, a także zastosowanie określonych paradygmatów nauczania determinują charakter i sposób funkcjonowania współczesnych polskich uczelni. Szkolnictwo wyższe, podobnie jak każdy inny rodzaj działalności społeczno-gospodarczej, podlega dynamicznym zmianom, co w konsekwencji prowadzi do konieczności nowego spojrzenia na kształcenie akademickie, ze szczególnym uwzględnieniem umiejętności określenia zakresu zmian, możliwości rozwojowych oraz inicjowania procesów dostosowawczych. Przed polskimi uczelniami stoją zatem określone wyzwania: dostosowanie oferty programowej w kontekście dużych zmian demograficznych i migracyjnych w Polsce i Europie, obserwacja globalnych i lokalnych tendencji społeczno-gospodarczych oraz ich wpływu na rynek pracy i rynek usług edukacyjnych, współpraca naukowa i gospodarcza z przedsiębiorcami, a przede wszystkim identyfikacja i doskonalenie czynników determinujących poziom jakości usług edukacyjnych, które umożliwią budowanie przewagi konkurencyjnej w przyszłości. Ze wstępu
