Налаштуйте текст для його коректного відображення на будь-якому пристрої
Створюйте нотатки
Почніть читати з того місця, на якому ви закінчили
Politykę ubezpieczeniową, jak każdą politykę, należy traktować praktycznie. Za politykę ubezpieczeniową autor uznaje działania przede wszystkim zinstytucjonalizowane, które mają na celu aktywne kształtowanie warunków sprzyjających racjonalnemu korzystaniu z ochrony ubezpieczeniowej. Realizacji tego celu powinien być podporządkowany podsystem ubezpieczeń społecznych i powinny służyć wymagania stawiane wobec oferty ubezpieczeń prywatnych. Taki cel może uzasadniać wprowadzanie ubezpieczeń obowiązkowych i odpowiednie promowanie ubezpieczeń dobrowolnych. Taki cel mają mieć uregulowania dotyczące organizacji i funkcjonowania systemu ubezpieczeniowego, w tym rynku ubezpieczeniowego. Wreszcie, temu ma towarzyszyć edukacja ubezpieczeniowa kreująca myślenie ubezpieczeniowe, edukacja o charakterze promocyjnym, w odróżnieniu od tej wyłącznie o charakterze marketingowym czy ostrożnościowym. Można też mówić o podejściu teoretycznym do polityki ubezpieczeniowej, gdy wobec realnej działalności ubezpieczeniowej – tej publicznej i tej prywatnej – formułowane są postulaty, które ochronę ubezpieczeniową mają racjonalizować (uzasadniać, wyjaśniać i usprawniać). Najogólniej chodzi zatem o zarysowanie podejścia teoretycznego, które postępowanie praktyczne ma wspierać, według formuły teoria (ubezpieczeń) dla praktyki (ochrony ubezpieczeniowej). (Fragment Wstępu)
