Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
nieśmiało,leczrezultatbyłtaki,żebardzoprędkojadłaobiadwswoim
kącikuiznowuwjejcienkichpaluszkachszybko,zręczniemigała
igiełka.
NakażdeskinieniepaniClennamdziewczynkaporzucała
natychmiastrobotęistawałaprzyniej,abyspełnićpolecenie.
Awówczasgłosstaruszkizimny,obojętnymiałjakiśniezwykły
odcień,któryuchoArthurapochwyciłowyraźnie.
Czymożnabyprzypuścić,żewtymzimnymsercuzbudziłosię
nakonieccieplejszeuczuciedlaobcegozupełniedziecka?
PozostawiwszymatkęzJeremiahemwnowejrolizaufanego
wspólnika,Arthurprzezcałyranekbłąkałsiępostarymdomu,długie
chwilerozmyślańspędzającwposępnychkomnatach,gdziewszystko
opowiadałooruinie.Byłyoneciemne,posępne,wilgotne,nigdy
nieprzewietrzaneiwypełnionedziwnymzapachem.Sprzętywszędzie
zniszczone,obiciawyblakłe,nigdzieśladubarwyanibłyskusłońca.
Wdalszychpokojachgrubawarstwakurzupokryławszystkoswym
brudnymcałunem,innenosiłyśladypewnegoporządku.
Niejednokrotniewciągudługiejpodróżyponiedalekichmiejscach
zwracałjegouwagęcichy,tajemniczyszelest,jakgdybylekkich
kroków,któregopoprzedzałyalbośledziłyzanim,niczymcichy
upadekzwiędłychliści,jakbytłumioneszeptyniewidzialnychistot.
Aległoswłasnychmyśliprzemawiałwyraźniejinateszmery
Arthurniezwracałuwagi.
Okołodrugiejwjadalnympokojupodanoskromnyobiad,
doktóregozasiadłwtowarzystwiemałżonkówFlintwinch.Dorrit,jak
zwykle,pozostaławswoimkąciku,akilkauwagAffery,rzuconych
ztegopowodu,zapoznałogoztymjejzwyczajem.
Jeremiahoznajmił,iżmożepopołudniuukazaćsięznówmatce,
którauspokoiłasięporannymprzejściu,uznałteżzastosownedodać
odsiebieradę,abytegoprzedmiotuniedotykaćwięcej.
