Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Rosieminęłafotografię,naktórejwoczybardziejniż
dzieckorzucałosięłożyskowszklanejmisce,apotem
portretpokrytegomaziąnoworodkawobjęciachnie
matki,leczkilkuletniegobrata.StanęłaobokGabrieli,
wzięłasynawramionaizaczęłaprzyglądaćczarno-
białemuzdjęciu,któreuwieczniałomomentpoznania
zFrankiem.JejmałeMango,takgowtedynazywała,
przyszłonaświatwmieszkaniu,tymsamym,któreteraz
ozdabiałofarbami,glinąicekinamiwedługartystycznej
wizjidwulatka.PrzypomniałasobieFranciszka.Jego
twarz–obokwielkiego,żółtegofotela–byłanajbardziej
kolorowymelementemminimalistycznegoloftu
utrzymanegowodcieniachszarościibieli.Równiedobrze
jakbólzapamiętałaczerwienie,fioletyizielenienaskórze
ukochanego.Żałowała,żeAreczeknienagrałfilmu
zFranciszkiem-kameleonemwroligłównej,zamiast
dokumentowaćjejgrymasypodczasskurczów.Wgalerii
niezawisłojednakżadnezezdjęć,któreuwieczniłoby
koszmarporodu.Przyjacielwybrałto,naktórymnowo
narodzoneMangoszukapiersi,aRosieprzyglądamusię
zciekawościąiczułością.
–Niemogłeśsobiedarowaćpokazaniamoichcycków,
co?–powiedziaładoAreczka,próbującukryćwzruszenie.
–Cieszsię,żezrezygnowałemzujęcia,naktórym
widać,jakFranciszekjuniorwychodzizpochwy–
zripostował.–Widziałaś,jakzatytułowałem?
Rosiespojrzałanazawieszonąobokfotografiitabliczkę.
–Miłość
–przeczytałanagłos,aleniezdążyła
zareagować,boktośklepnąłjąwplecytakmocno,
żeprzezlędźwieprzeszedłprąd.PostawiłaFrania
napodłodzeizobaczyławyszczerzonewuśmiechuusta
Mieszka.
–Gratuluję!–wykrzyczałzamiastpowitania.–Rosienie
wiedziała,czygratulacjesąskierowanedoniejjakojednej
zbohaterekwystawy,czyAreczkajakoautorazdjęć.
