Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–ZnajomimówiąmiMino–przerwałmilczeniemalarz,podając
imkolejnorękę.–Tagłowa...Jestmiszczególniebliska.
Namalowałemjąnaprośbęcórki.Niesądziłem,żewzbudzityle
emocji.Tojednaktylkoczęśćwiększegoprojektu.
–Jestpanzawodowymartystą?–zapytałgłupioPaweł,
nacoMaciekzgromiłgospojrzeniem.
–Chciałbym,abyzatakiegomnieuważano–odparłmężczyzna.
–Alewtymkrajutrudnobyćartystą,jeśliniemieszkasięwKrakowie
czywstolicy!–roześmiałsiędrwiąco.
Maciekwreszcieniewytrzymałizadałpytanie,którecisnęło
musięnaustaodpoczątkurozmowy:
–Znająpan?
Minozmarszczyłczoło.Spadającepłatkiśniegutopiłysięnajego
łysinieiwolnospływałynapoliczki.
–Chodziwamomodelkę?
PopatrzyłuważnienaMaćka,któryzkażdąchwiląstawałsię
corazbardziejczerwonynatwarzy.–Nocóż,oczywiścietutaj
malowałemzpamięci,aleowszem,znamją.Jestmoim
najważniejszymmodelem.
+++
NastępnegodniaoszesnastejPawełiMaciekczekali
wumówionymmiejscu.Minooznajmił,żewprawdzieniewieleosobie
wiedzą–ale,copodkreślił,dostrzegaichwrażliwośćnapiękno
–dlategoniedość,żezgadzasięprzedstawićichmodelce,tojeszcze
pokażeimprojekt,nadktórympracuje.Jedynymjegowarunkiembyła
ichzgoda,bymupozować.Zaznaczyłprzytymżartobliwie,
żeostatecznymdoboremmodelizajmujesięjegocórka.
Oczywiścieprzystalinatewarunki–Pawełgłówniezewzględu
naMaćka.Niechciałgozostawiaćsamegowtejniezwykłejsytuacji.
Zresztą,nigdynieuważałsięzaszczególnieprzystojnego,więc
prawdopodobieństwozatwierdzeniajegokandydaturyprzezcórkę
