Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
nabrałpowietrza,bycośpowiedzieć,aledziewczyna
odwróciłasięiposzławkierunkuszkoły.
–Siet!–powiedziaładosiebieszeptem.–Skupsię,
dziewczyno,więcejkontroli.–Potarłapowieki,bypomóc
oczomwrócićdonormy,poczymobejrzałasię.
Chłopaknadaltamstałiodprowadzałjązdziwionym
wzrokiem.
–Siet!–ponowniezaklęła.
Weszładobudynkuizaczęłasięrozglądać
pokorytarzuzasekretariatem.Wszyscyuczniowie,którzy
jąmijali,posyłalijejmierzącespojrzenia.Taktobywa,
gdywśrodkurokudołączaktośnowy.Mimowszystkonie
przejmowałasiętymzabardzo,anawetstarałasięich
zrozumieć.
Weszładosekretariatu,gdziesiedziałastarszapani
wmarynarce.
–Słucham?
–Dzieńdobry,jestempierwszydzieńiniewiem,gdzie
mamiść–odpowiedziaładziewczyna,starającsię
zachowywaćjaknajbardziejprzeciętnie.
–Jaksięnazywasz,skarbie?–zapytałakobieta,
szperającwpapierach.
–IlianaCura,„Cura”przez„u”otwarte.
–Ciekawenazwisko.Dobrze,zaprowadzęciędotwojej
klasyinowegowychowawcy,aoncijużwszystko
wyjaśni.Chodźzamną–rzuciłaiwyszładośćżwawym
krokiem.
Ilianapobiegłazaniąiprzeszłykorytarzemnadrugie
piętro.Byłotujeszczewięcejmłodzieżyijeszczewięcej
