Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
pomyśleć,żerozmowajestmuzupełnieobojętna,aletaknie
było.Całerezerwysiłystarałsiępoświęcićwłaśnienanawią-
zaniekontaktuzchłopcem,jegoostatniądeskąratunkuiłączni-
kiemzrzeczywistością.
–Źlezwami,panie–odparłinatychmiastzamknąłusta,wi-
dząc,jakBuryukazujeostrezębywuśmiechu.
Panie.Niktniezwracałsiędoniegowtensposóbwpełni
świadomieizrozmysłem.Niebyłgodnytakiegotytułu,choć
czasemsłyszałgoodludzi,którzybłagali,bydarowałimżycie.
Leżałteraznaplecachzprawą,pokiereszowanąrękąnapier-
siachiśmiałsięchrapliwie.Dopieropochwilizdałsobiespra-
wę,żegłosdzieckaumilkł,aleniepotrafiłsobieprzypomnieć,co
chłopiecpowiedziałprzedchwilą.Zmarszczyłbrwizdezorien-
towanyirozgniewanywłasnąniemocą.Nienawidziłbezsilności.
Pochwilispojrzałnasiedzącegoprzedcelą,jakbyoczekiwał,że
dzieckocośpowie.OśmielonyniemązachętąSvenpoprawił
opadającągrzywkęiponowniepostarałsięnawiązaćkontakt.
–Jaktonaprawdębyło?–zapytał,obracającwdłoniachpatyk.
–Jak…było–powtórzyłBury,analizującsłowaistarającsię
niezwracaćuwaginawirującywkołoświat.Zacisnąłpowieki
iwarknął.Weźsięwgarść,nakazałsobiewmyślachikiedypo-
nownieotworzyłoczy,utkwiłwzrokwbłękitnychtęczówkach
chłopca.Svenpoczułdreszczbiegnącywzdłużkręgosłupa.
–Zabawne…–wychrypiałwięzień.–MaszoczyAkwareli.
–Akwarela?–OżywiłsięSvenucieszony,żewięzieńpoświę-
ciłmuswojąuwagę.–Opowieszmioniej?Spotkaszsięznią,
gdystądwyjdziesz?
–Niesądzę.Akwarelanieżyje.
Chłopiecopuściłwzrok,niewiedząc,coodpowiedzieć.Był
zdumionywłasnąśmiałością,alepoczątkowepowodzeniedo-
dałomuodwagi.Bardzochciałdowiedziećsięprawdyotajem-
niczymwięźniu.
7
