Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Kurwa!Noigdzieonjest?–zirytowałsiępielęgniarz.–
Powinienemjużbyćwdrodzedodomu.–Zerwałsięiruszył
wkierunkukolejnychdrzwi,naktóreMajewskioczywiścienie
zwróciłwcześniejuwagi.Wtymwypadkuteżmógłbysięuspra-
wiedliwićtym,żebyły,jakcałepomieszczenie,ohydniezielone.
Udekorowanojeniebieskąklamkąidwiematabliczkami:Proszę
niewchodzić!iNiewchodzić.
Karolpomyślał,żedopełniszczęściabrakujetylkowykrzyk-
nikaprzydrugiej.Aleitakniechciałbyprzechodzićprzezte
drzwi.Nikttakbardzojakonwtejchwiliniechciałbyzastoso-
waćsiędoobydwutychzakazów.Niestety,wkościachczuł,że
itymrazemwszystkorozegrasięwbrewjegowoli–gdyprzyjdzie
właściwymoment,zostaniepożartyprzezzielonedrzwi,tęczy
tamtąszczerbatągębęzodstającymniebieskimkłem.
Nimpielęgniarzdoszedłdodrzwi,tesięotworzyły,czemuto-
warzyszyłospecyficzneskrzypnięcie.Zieloneskrzydłozniknęło
wewnątrzukrytegozanimpomieszczenia.
–No,nareszcie–warknąłpielęgniarz.–Jużmyślałem,żebędę
tunocował.
Wdrzwiachstanąłniewysokimężczyzna,niższyodAdama
zpółmetra.Mógłmiećniewięcejniżsześćdziesiątlat.Kępki
włosówokalającejegołysączaszkęlśniły,prześwietlonebijącym
zzaplecówświatłem.Mimożeprzynapakowanympielęgniarzu
wydawałsiękarłem,zmierzyłgodystansującymspojrzeniem.
–
Mamydziśsporoprzyjęć–zacząłspokojnie,leczstanowczo,
głosemnależącymdonałogowegopalaczabądźkogoś,ktowła-
śnieprzechodzinajpaskudniejszezapaleniegardła.–Wszyscy
sązajęci,dlategoteżmusiałempofatygowaćsiętuosobiście.
Jestemoddziałowymtegosektoraibardzopanaproszęowy-
rozumiałość.
32
