Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
KarolinaAndrzejak
RW2010
Czystyogień
Balansowałemnagranicyrzeczywistości,wmiejscu,któregoniepotrafiłemna-
wetnazwać,iwypatrywałemognistejenergii.Milionyświatełprzesuwałysiępode
mnąniczymgigantycznepłomieniekolorowychświec.Niezmierzone,płonącepola
śpiącychumysłów.Każdeświatłobyłoodzwierciedleniemczłowieka,wktóregokie-
dyśmiałemokazjęsięwczytać.Gdzieśpomiędzymizernymibłyskamiszalałpoma-
rańczowyogieńdziewczyny.
Odbiłemsięodkrawędzinocy,tracąckontaktzwłasnymciałem,izanurzyłem
sięwświetle.Jejsenwessałmniedoswojegownętrzaniczymgigantycznetornado.
Pochwilistałempośrodkunieskończonejpustki.Przepełniałymniegniewizdecydo-
wanie.
JakoNawiedzającysnymiałemnaddziewczynąnieskończonąwładzę.Mogłem
złamaćjejumysłniczymwątłągałązkę.Tejnocypragnąłemjejszaleństwa.Organiza-
cjiniezależałoprzecieżnastaniejejumysłu,itakmielijązabić.Szalonaniebędzie
jużtakkusząca,staniesięnikim.Powtarzająctesłowaniczymmantrę,zbliżałemsię
dojejpłonącejpostaci.Zadbałemoto,byniemogłamniezobaczyć.Byłemgotów
absolutnienawszystko...alenienawyrazjejtwarzypełnejsmutnegospokoju.Staną-
łemtużprzeddziewczyną,czując,jakcałymójgniewzgniatafalabezgranicznejczu-
łości.
–Ktotujest?–zapytała,otwierającoczy.
Zastanawiałemsię,czyodpowiedzieć.
–Ktotujest?–powtórzyłabardziejzniecierpliwionymtonem.
–Akogochciałabyśzobaczyć?
Przebiegłmniedreszczekscytacji.Otoporazpierwszyrozmawiałemzprzyczy-
nąmojejobsesji.Przezchwilęmilczałazaskoczonamoimgłosem.
–Ciebie,kimkolwiekjesteś–odezwałasięwkońcu.
Ruchemdłonizgasiłemogieńtańczącynaskórzedziewczyny.Jejnagośćzabły-
słaniczymchłodnaporcelana.
–Cozadziwnysen–wyszeptała,obejmującsięramionami.
36
