Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
brzeguczekałsporytłum–jakieśpięćdziesiątosób.
Osobnostałagrupkazłożonaztrzechmężczyzn,zapewne
oficjalnykomitetpowitalny.Dwóchmiałonasobieznane
jużczłonkomdrużynyszaro-zielonepłaszczezwiadowców.
Trzecibyłubranyzeznaczniewiększymprzepychem.
Dublet,usianyklejnotamiiprzeróżnymizdobieniami,
połyskiwałwsłońcu,mieniącsięsetkamidrobnych
refleksów.
–WidzęGilana–powiedziałacichoLydia,kiedyjedna
zszarychpostaciwystąpiładoprzoduiuniosłarękę
wgeściepozdrowienia.Halodwzajemniłpowitanie.
–Jestzniminnyzwiadowca–zauważył.Przyjrzawszy
siętrzeciejpostaci,dodał:–Iktośbardzostrojnieubrany.
Pochwilidojrzałbogatezdobieniaorazfutrzane
wykończeniepodbitegoczerwonymaksamitempłaszcza.
–Możetokról–zażartowałThorn.
Haluśmiechnąłsięipotrząsnąłgłową.
–Jakjużwspominałem,królowieniemająwzwyczaju
marznąćnawietrznychkejach,byprzyjmować
zhonoramizwykłychżeglarzy.
Thornuniósłbrewprzyostatnichsłowach.
–Zwykłychżeglarzy?–powtórzył.–Miałemsięraczej
zawyrafinowanegoobieżyświata.
Kluf,wyczuwającichnapięcie,podeszładoburty,
podniosłasięnatylnychłapach,przednieopierając
narelingu.
–Kluf!–oznajmiła.Kilkapsów,któreakuratznajdowały
sięnanabrzeżu,natychmiastodpowiedziało–chórem,
wktórymcienkieprzenikliwepiskimieszałysię
zgłębokimgardłowymposzczekiwaniem.
–Klufchybaznalazłanowychprzyjaciół–powiedziała
Lydiazuśmiechem.Klufpozostałanamiejscu,czujnie
postawiłauszy.Lydiaspytała,wskazującnawiększą
grupę:
–Jakmyślicie,kimonisą?
Halwzruszyłramionami.
–Zwykligapie–odparł.–Przyszlipopatrzeć
nadzikusówzPółnocy.–RzuciłThornowiprzeciągłe
spojrzenie.–Iwyrafinowanegoobieżyświata.
