Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
DRZEWOŚWIATÓW
—Jesttakgorąco,żewypiłabymwszystko,bezwzględu
nasmak!
—Alenieto…jestzbytsłone—odrzekłcierpliwieWiktor.
—Pocotaszczyszzesobątakiciężkidzbanzesłonąwodą?—
zdziwiłasięLena.
Bratprzyjrzałjejsięześciągniętymibrwiami—Mogłabyścoś
dlamniezrobić?
—Nojasne!—uśmiechnęłasiędoniego.
—Porozmawiajzmamą,dobrze?Powiedzjej,żemusijużprze-
stać.Powiedzjej,żejestemjuż…zmęczony.
—Comusiprzestać?Pozatymmamaostatnioniechcezemną
rozmawiać—przyznałasięLena.
Wiktorspojrzałnaniąpoważnymwzrokiem—Onabędziewie-
działa,ocochodzi.Powiedzjej,żejestmijużzaciężkoiżemusi
przestać.Proszęcię,Lena!
—Dobra,niemasprawy—obiecała,niecozbitaztropu.
—Przyrzeknij,żeniezapomnisz!—domagałsiębłagalnie.
—Napewnoniezapomnę!—poprzysięgładziewczyna.
Tymrazemsennieulotniłsiępoprzebudzeniu.Wręczprzeciw-
nie,byłtakprawdziwyinamacalny,żetojawawydawałasięLenie
wtymmomenciemniejrealna.Sprawdziłagodzinęnakomórce.
Byłopodziewiątej.Szczęśliwiewweekendybabciapozwalała
jejsięwysypiać,ponieważbyłazwolenniczkąteorii,jakobybrak
snuwpływałniekorzystnienaintelekt,szczególniedorastającej
młodzieży.Lenawstała,przebrałasięszybkowdresizeszła
dokuchni,wktórejbyłyjużmamaibabcia.Mamasiedziałanata-
borecieprzystole,alewzrokmiałautkwionywwidokzaoknem,
takjakbyniechciałananikogopatrzeć.Babciaciągnęłajakąś
wcześniejsząwypowiedź,nieprzerywającwycieraniaumytych
przedchwiląnaczyń.
—Wiesz,żeklienciodmiesięcydopytująsięotwojeprace
ioto,kiedywystawiszcośnowego.
Lenaprzystanęławprogu.
—Myślisz,żeobchodząmnieklienci?—wgłuchymgłosiema-
mysłychaćbyłonutępogardy.
31
