Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Rozdział1
Partykuła*uijejfunkcja
wjęzykupraindoeuropejskim
Dlajęzykapraindoeuropejskiegorekonstruujesięszeregpartykuł.
Wpolskiejtradycjilingwistycznejpartykułyuznajesięzanieodmiennejed-
nostkileksykalne,którychcharaktermożnaokreślićjakotyppośrednipo-
międzyprzysłówkamitworzącymisamodzielnączęśćmowyamorfemami
gramatycznymiwrodzajusufiksów,końcóweklubspójników(Polański
1999,s.423).RobertS.P
.Beekes(1995,s.222),odnoszącsiędoproblemuich
istnieniaifunkcjiwepocepraindoeuropejskiej,stwierdził,żeniejestmoż-
liwadozarysowaniaróżnicapomiędzynimiaprzysłówkami,wktórych
strukturęczęstowchodziły
.Niektórezpartykuł,jakuważał,początkowo
traktowanejakoautonomiczne,miałystaćsięproduktywnymiformantami
słowotwórczymi.Choćodtworzenieprzypisanychpartykułomfunkcjiwy-
dajesięniezmiernietrudne,najczęściejklasyfikujesięjejakoanaforyczne
bądźdeiktyczne,łączące(spójnikowe),emfatyczne,negująceipytające.
Zrekonstrukcjistrukturyikształtupraindoeuropejskichpartykuł
dokonanychprzezbadaczyjęzykawynika,żemiałyonestrukturę
konsonantyczno-wokalicznąC+V(np.*ĝe,*h
1e),konsonantyczno-sonan-
tycznąC+R(np.*tou,*tu),bądźteżkonstytuowałjesamsonant(i,u).
Partykuła*u,typologicznieprzynależącadotychostatnich,zaliczana
jestdogrupypartykułdeiktycznychianaforycznych1.
1Np.funkcjastind.u(Monier-Williams1999,s.171).
