Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Mamo,tato,tojestwłaśnieKuba–powiedziałamz
dumą.
–JakubNiwiński–potwierdził,wyciągającrękęna
powitanie.
Tata,któryteżjużwyciągałrękę,zbladłnagleiutkwił
wnimzdumionespojrzenie.
–SynAnnyiZbigniewa…?–zapytałprzyciszonym
głosem.
–Tak–odparłKuba,niekryjączaskoczenia.–Skądpan
znaimionamoichrodziców?
Niestetyniebyłonamdanesiętegodowiedzieć.Tata
naglezachwiałsięnanogachimusieliśmy
gopodtrzymać,abynieupadł.
–Adam,cocijest?–zapytałamama.–Źlesięczujesz?
–Tak.Muszęsiępołożyć…
Zaprowadziłyśmygodosypialniipomogłyśmy
muzdjąćmarynarkę.
–Zarazdamcikrople.
Mamapodeszładostolikazlekarstwamiipoleciłami,
abymprzyniosłatrochęwody.Wdrodzedokuchni
minęłamKubę,którywciążstałwprzedpokojujak
człowiek,którydoznałszokuijeszczesięzniegonie
otrząsnął.
–Zaczekajchwilę–poprosiłam.–Idępowodę
dopopicialekarstwa.
Pozażyciukroplitatapoprosiłnas,abyśmywróciłydo
gościa.
–Janaraziezostanęwsypialni–dodał.–Chyba
powinienemjeszczepoleżeć.
