Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Oczywiście–odpowiedziałamama.–Alegdybyś
poczułsięgorzej,towołaj.Zadzwonimypolekarza.
Wychodząc,zostawiłyśmyotwartedrzwi.Mama
zaprosiłaKubędostołu,ależadneznasniemiałoochoty
najedzenieanipicie.Jateżnieotrząsnęłamsięjeszcze
zwrażenia.Różnescenariuszebrałampoduwagę,aleto,
żetatazasłabnie,nawetmidogłowynieprzyszło!
–Przepraszam,czypanimożewiedlaczego…?–Kuba
niemiałodwagidokończyć.
Mamapokręciłagłową.
–Niemampojęcia–odpowiedziała.–Niekojarzęani
pańskiegonazwiska,aniimionpańskichrodziców.
–Proszęmimówićpoimieniu.
–Dobrze.
–Wychodzinato,żetatamusiałichznaćbardzodawno
–wtrąciłam.–Jeszczezanimpoznałmamę.
–Najwyraźniej.
Wszyscytrojemyśleliśmyotymsamym:czemu
towspomnieniewywołałouniegotakąreakcję?Owszem,
miałkłopotyzsercem,alenienatylepoważne,aby
denerwowaćsiębyleczym…
–Atynigdyniesłyszałeśnaszegonazwiska?–zapytała
mama,spoglądającnaKubę.
–Nieprzypominamsobie.
–Torzeczywiściedziwnasprawa.
Kunaszemuzdumieniutatapojawiłsięwdrzwiach
salonukilkaminutpóźniej.
–Kochani,zjedzciekolacjęiniemartwciesięomnie.
Wprawdziestraciłemapetyt,aleczujęsięlepiej.
