Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
1
Życieiśmierćwzwiązkach
romantycznych
Evedojeżdżadomnienasesjedwarazywtygodniu,akażdytaki
dojazdtrwagodzinę.Powtarzami,żeniecierpiprowadzićimarzy
okimś,ktobyjąpodrzucił,zaczekałnaniąprzedgabinetem,apotem
odwiózłdodomu.Taosobaniemusiałabyuprzyjemniaćjejczasu;
mogłabysięnawetnieodzywać.Evewystarczyłybyzajęciemiejsca
pasażeraimożliwośćzatopieniasięwmuzyce.
Kiedysłucham,jakEveopowiadaosiedzeniuwmilczeniuobok
kierowcy,czujęfalęsmutku.Wyobrażamjąsobiejakomałą
dziewczynkęsprzedlat,którastarasiębyćgrzecznaicicha,nikomu
nieprzerywać,niesprawiaćkłopotówizachowywaćsiętak,jakby
wogólejejniebyło.
Podczasjednejzpierwszychsesjizapytałamjąonajwcześniejsze
wspomnieniezdzieciństwa.„Kiedymiałampięćlat–odparła
–czekałamprzedszkołąnamamę,któramiałamnieodebrać,ale
zapomniała.Myślałam,żemuszętamsiedziećiczekać,ażsobie
omnieprzypomni.»Bądźcierpliwa«–powtarzałamsobie”.
Pierwszewspomnieniezdzieciństwaczęstokryjewsobie
najważniejszeelementyprzyszłejterapii.Naogółprzybliżapowody,
któreskłoniłypacjentadoszukaniawsparcia,iodmalowujejegoobraz
wewłasnychoczach.Każdewspomnieniekryjewsobiepoprzednie,
atakżetepóźniejsze,wyparte.
NajdawniejszaretrospekcjaEvestanowidlamnieobrazbycia
zapomnianą.Powolistajesiędlamniejasne,żeczęstozostawałasama,
pozbawionanadzorurodzicielskiego,idorastałajakonajstarsza
zczworgarodzeństwawdomunaznaczonymzaniedbaniami
iemocjonalnąmartwotą.
Czuję,żeciągniemniedoEve.Jestpoczterdziestce;długieciemne
