Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
38
RozdziałI
ralnych.1Wdialoguteoretykówipraktykówkościelnychniepowinno
sięjednakprzeceniaćznaczeniasposobówinawetsprawdzonychme-
todduszpasterskich,gdyżjakuważaC.m.martininiemaopisanych
wżadnychksiążkachnśrodków,którezapewniałybyspodziewane
plonyduszpasterskie”.2
Drugaczęśćtegorozdziałubędziepoświęconarelacjommiędzy
teoriąipraktykąweklezjologiipastoralnej.Najpierwszczegółowo
zostanąomówionedwarodzajemodeliteoretycznych:strukturalny,
funkcjonalny,anastępnieprzeanalizowanebędązałożeniateoretycz-
no-praktyczneprogramówduszpasterskich.Podkreślićprzytymnale-
ży,żedziałalnośćKościołazależynadewszystkoodłaskiBożejiod
samychwierzących,gdyżporządekłaskizakładaudziałludzkiego
wysiłkuipracy,natomiastczynnikizewnętrzne(społeczno-ekonomicz-
ne,polityczne,czykulturowe)tylkopośredniomogąwpływaćnażycie
religijnechrześcijan.OstateczniewięctoOpatrznośćBożadecyduje
oprzyszłościKościoła,awszelkienaukoweprognozowaniemoże
miećtylkocharakterpomocniczy.3Refleksjakońcowategorozdziału
1Paradygmatmawieleznaczeń.Wteologiipastoralnejchodzioparadygmatyjako
pewnewzorcedziałań,któremożnanazwaćprototypami.Wteologiipastoralnej,nauce
owymiarzepraktycznym,istniejemożliwośćokreślaniasposobówaktualizowania
zbawczejmisjiKościoła.Proponowanewzorce(prototypy)rozwiązańmajązłożony
charakter.Naparadygmatskładająsiębowiemróżneczynniki.Przedewszystkimsą
tozałożeniateologiczne,którenajogólniejmożnanazwaćeklezjologiąpastoralną.
Drugimnskładnikiem”jestempiria,czyliwynikibadańsocjologicznychipsycholo-
gicznych.Paradygmaty,formułowanewoparciuoteologicznąinterpretacjęwyników
badańempirycznych,musząuwzględniaćrównieżperspektywęhistoryczną–Kościół
mabowiemswojatradycję,atakżeprospektywęfuturologiczną,przewidującąróżne
ewentualnościrozwojuaktualnejsytuacji.Wreszciewparadygmaciemusibyćwyraź-
niezaznaczonarolaOpatrznościwkierowaniudziejamiKościoła,światailudzkości
(dziedzinałaski),arównieżpowinienbyćuwzględnionyporządekludzkiegowysiłku
ipracy.Wparadygmaciemożnawięcokreślićwzorce,prototypy,sposoby,metody,
propozycje,któremająwymiarczasowy(dotycząkonkretnegoprzedziałuczasowego
–ogólniemożnatookreślićjakonwspółczesność”lubnaktualnasytuacja”)iprak-
tyczny–stanowiąprzykładowerozwiązania(uwzględniająceosiągnięcianaukprak-
seologicznych)podstawowychproblemówwspółczesnegoKościoła.
2C.m.martini,Davide,peccatoreecredente,Casalemonferrato1990,s.29.
3J.mariański,Religijnośćwprocesieprzemian,Warszawa1991,s.332-333.
