Treść książki

Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
butyiprzejrzałamsięwlustrze.Całkiemnieźle!Najbardziejpodobałmisię
mójbiust,niemusiałamterazsztukowaćsięgąbczastymistanikami.Mężowi
teżsiępo​do​bał.
Nareszciebyłduży.Rozmiarmógłbypozostaćnazawsze,alezawartośćnie.
Bałamsiępoplamićsuknię,założyłamwięcbiustonoszzgąbkami
izabezpieczeniemnawypadekwypływumleka.Miałamterazpiersijak
seks​bom​ba!
Trzebazałożyćjakąśbiżuterię,pomyślałam.Zaczęłamgrzebaćwszkatułce
zesztucz​ny​miklej​no​ta​mi.
–Zo​stawto.–Usły​sza​łamgłosRo​ber​ta.
Podszedłdomniezpięknympudełeczkiemiwyjąłzniegobłyszczący
naszyjnik.Zawiesiłmigonaszyi.Blask,jakiodniegobił,niebudziłżadnych
wąt​pli​wo​ści,comamnaso​bie.
–O!Jakieślicznecyrkoniemikupiłeś.–Uśmiechnęłamsiędomęża,kręcąc
przytymzdez​apro​ba​tągło​wą.
–Jesteśchybajedynąkobietąnaświecie,którawolicyrkonieodbrylantów
isztucz​nefu​troodpraw​dzi​we​go.
–Uważam,żemordowaćzwierzętatylkopoto,żebyjakaśstrojnisiamogła
potemparadowaćwichskórze,tobarbarzyństwo.Anosićnaszyibłyskotki
wartetyle,coniezłysamochód,toteżgłupota.Gdziejabędęwtymchodzić?
Natargpoburaki?AmożetediamentypochodzązSierraLeone?Wiesz,
cotamsiędzieje?!Wkopalniachdiamentówzmuszająludzidoniewolniczej
pracy,obcinająręce,każądzieciommordowaćswoichrodziców!Nakażdych
diamentachmożebyćludzkakrew!–Podsumowałamprezentmojegomęża.
Widzącjednakjegominę,pocałowałamgowpoliczek.–Ważne,żechciałeś
mizro​bićprzy​jem​ność.Dzię​ku​ję,sąna​praw​dępięk​ne.
–Topre​zentzauro​dze​nieIzy.
Wy​jąłmniej​szepu​de​łecz​ko.
–Atozoka​zjipierw​szejrocz​ni​cyślu​bu.
Wpu​deł​kule​ża​łymałeślicz​nekol​czy​ki,pa​su​ją​cedona​szyj​ni​ka.
Mojarodzinadoceniłapięknobiżuterii,choćoczywiścieniktniewiedział,
żemamnaso​biecał​kiemnie​złe​gomer​ce​de​sa.
–Ładnywisiorek–stwierdziłamama.–Jakładniesięmieni.Musiałdużo
kosz​to​wać.Dwie​ście,trzy​stazło​tych?–do​py​ty​wa​ła.
–Niewiem,mamo.Ro​bertku​piłmizauro​dze​nieIzy.
Oodpowiedniejporzewszyscystawiliśmysięprzedkościołem.Pojawienie
sięmojegomężabyłowiększymwydarzeniemniżsukniapannymłodej.
Gapionosięnanasbezskrępowania,przedewszystkimnamojegomężaisyna.
Trzebaprzyznać,żedoskonalesięprezentowali.Krzyśwyglądałjak
miniaturkaRoberta.Nietylkotwarzeiubraniamielipodobne,alenawetgesty
iruchytakiesame.Niktniemiałwątpliwości.BadaniaDNAniebyły
tuko​niecz​ne.Wia​do​mobyło,żetooj​ciecisyn.
–Któ​rzytotwoistry​jo​wie?–za​py​tałci​choRo​bert.