Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Dopóźna?–pytałDewartdalej.
–Dopóźna.
–OknopokojuwychodzinaGalgenberg…Stąd
jestsporykawałek,ale…–Wstrzymałnachwilęgłos.
–Czywidziałapanitamtejnocycośdziwnego?
Gospodynizamknęłaoczy,jeszczerazsiężegnając.
–Copaniwidziała?–spytałkomisarzkryminalnyła-
godnie.
–Światełka.
–Światełka?–Zamyśliłsię.–Takie,jakbyktośwłączył
nachwilęlatarkę?
Potrząsnęłanerwowogłową.
–Tak–potwierdziła.
–Byłowięcejniżjednoświatełko?
–Dwaalbotrzy.Ztejodległościdobrzeniewidać.
Dewartspojrzałnaniąbacznie.
–Alenapewnoniejedno?–spytał.
–Napewno.
–Dziękuję–rzekłkomisarzkryminalnyciepło.–Bar-
dzomipaniikuzynowipomogła.Aleproszęnarazie,
żebytarozmowazostałamiędzynami,dobrze?
–Oczywiście!–zapewniła.
–Czypolicjapaniąwypytywała?
–Nie–zaprzeczyła.–Czytojużwszystko?
–Tak–potwierdził.
–Topanowiewybaczą,alenamoczyłampranie.
–Oczywiście–powiedziałDewart.–Proszęwracać
doswoichobowiązków.
KiedyKlaraEndewyszłazmieszkania,Walsleben
odrazuzacząłmówić.
–Skądpanwiedział?
44
