Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
każdąwiększąwypożyczalnięsamochodówispecjalneoznaczeniatablicrejestracyjnych.
–Skądtenniesmak,wyglądaszidentycznie.–Głos,jakimdosiebieprzemawiał,pobrzmiewał
corazczęściejsarkazmemizniecierpliwieniemtypowymdlastarychludzi.Irytowałogosłuchanie
siebiesamego,ajeszczebardziejto,żeniepotrafiłprzestać.Niewytrzymał,dorzuciłcierpko:
–Prowadziszwynajętysamochód,jeździszitylkooglądasz,więcskądtawyższość?Wiecznyturysto!
Potemzapomniałosarkazmieiniczym„oni”,poddałsiępięknuokolicy,porazkolejnydziwiąc
się,jakdobrzesiętutajczuje.Mimobrakuochronnejwarstwyhistoriizamkniętejwkruszejącej
patynieeuropejskichmiast,wkanałachsprzedstuleci,nacmentarzachpamiętających…
–Dosyć–odpędziłnatarczyweobrazyepidemii,głoduiwojen,usiłującskupićsięnatuiteraz.
Natym,żelubitomiasto,choćurosłonakamiennychwzgórzachbezkorzeni,zniczego.Możenie
dokońcazniczego,złotodajeenergiębombatomowychipowóddoosiedleniasięwkażdych
warunkach.Znówtrzebaruszyćwdrogę.Międzyinnymiprzeznie.
–Bogactwa!Raczejprzekleństwanaturalne.–Uderzyłwkierownicę,apotemzamilkłnadobre.
Ponadgodzinęjeździłbezcelu,leniwieizprzyjemnością.Jeszczejedendzieńnamiejscu
–powtarzałwmyślach,usiłującwyłączyćwyobraźnięspieszącąsiędojutra,pędzącąnalotnisko.
ZatrzymałsięnaHuntingtonSquareiusiadłprzedKatedrąŁaski.Wprześwitachulicmiędzydomami
widaćbyło,jakwysokoznajdowałsięplac,woddalilśniłocean,tworzącniesamowitezłudzenie
optyczne.Wyglądałjakścianawodyzatrzymananiewidzialnąszklanątaflą,aonmiałwrażenie,
żeznajdujesięwewnętrzugigantycznejnieckiwodnej,którazeskupieniemprzyglądasięmiastu
izabieganymwjegownętrzuludziom.Oparłgłowęnaciepłej,mimoporyroku,krawędzidrewnianej
ławki,wciśniętejmiędzyniedużyplaczabawafontannęozdobionąwielkimiżółwiami.Rozluźnił
ciało,nawetstądwidziałpowierzchnięWrótdoRaju,lśniącąniczymskórkaświeżorozłupanego
kasztana.JegouwagęrozproszyładelikatnajakporcelanowafigurkaChinka,którazawiesiłanagałęzi
platanaklatkęzptakiem.Niezwracającnanikogouwagi,wabsolutnejkoncentracjirozpoczęła
ćwiczeniatai-chi.PrzezchwilęwyobraziłjąsobienatletarasowychwzgórzwChinach,nieskończenie
powoliporuszającądłońmi,ramionami.Możemiałatewzgórzawsobie,możejakon,gdyzamykała
oczy,potrafiłaprzenieśćsięwodpowiednikontekst.Przezkilkaminutzprawdziwąprzyjemnością
przyglądałsięsubtelnym,alepewnymruchom,jakbytańczyłaporuszananiesłyszalnąmuzyką.Wbrew
rozumowinadsłuchiwałprzezchwilę,potemjegowzrokpowędrowałznównakościelnewrota.
Miedzianobrązoweświatłoprzypominałomubliźniaczelśnieniepodrugiejstronieglobu.Dźwięki
miastaoddalałysię,ażzanikłyzupełnie.Zapadałsięwsiebie,dryfującpozarzeczywistością.
–Kopia–pomyślałbezwzgardy.–Lepszetakieniższklane.
Zamknąłoczy,ajegomózgposłusznieprzywołałkażdydetalponadsześćsetletniegooryginału,
podziękowaniedlaStwórcyzaobronęFlorencjiprzedzaraząw1348roku.Pomyśleć,żeLorenzo
Ghiberti,zanimprzeszedłodplanówdokońcowegoefektu,postarzałsięodwadzieściasiedemlat.
Dwanaściespędzonychnarobieniuprojektuiodlewów,kolejnepiętnaścienawłaściwejpracynad
kawałkiembrązu.Davidodepchnąłtęsknotę,którejniemógłsiępozbyć.Brakowałomuroślinnego,
żmudnegodojrzewanialudzkichdziełwczasie.Dzisiejszedziełasztukipączkowałyprzezpodział,
kopiowałysięwbłyskawicznymtempiejakwirusy,tworzączastępylustrzanopodobnych
egzemplarzy.Tak,takopiateżpowstałabłyskawicznie,zodlewuwykonanegonaoryginale.Ale
przynajmniejbyłajedna.Zrozbawieniempomyślał,żeautentykwprawionywbudynekpowstał
zmarmurupozyskanegozrozbiórkibezbronnychpogańskichbudowli.Podróbkazamieszkała
