Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
AnetaRzepkaRW2010Kieszenieprzeszłości
Jużpochwiliczterypłomykimrugaływszklanychosłonkach.Postaliśmy
jeszczechwilęwmilczeniu.NiechciałemprzerywaćzadumyKornelii.Objąłemją
tylkodelikatnie,żebywiedziała,żeniejestsama.Nie,niebyłowtymgeścieżadnego
podtekstu.Taksamopotraktowałbymkażdądziewczynęstojącąsamotnienad
grobembliskiejosoby.
–Chodźmyjuż–powiedziałaKornelia,ajaskinąłemgłową.
Mogliśmyprzejśćdomilszegopunktudzisiejszegodnia.Wybrałemmałą
restauracjęzdobrymjedzeniem.Mojatowarzyszkazniknęłanachwilęwtoalecie,
ajazłożyłemzamówienie.Zaryzykowałem,mającnadzieję,żelubimytosamo.
Zresztąpostawiłemnato,codobre;niejestemfanemwyszukanychdańitejcałej
nowoczesności.
–Śliczniewyglądasz–zauważyłem,gdypodeszładostolika.Ibyłoto
najprawdziwsząprawdą.Uwolnionaodmokrejkurtki,zwłosamiswobodnie
rozsypanyminaplecachiramionachorazzarumienionymiodciepłapoliczkami
wyglądałauroczo.
–Dziękuję.
Znowusięuśmiechnęła.Zatenuśmiechbyłemgotówoddaćwszystko.
Chciałemgooglądaćbezprzerwy,każdegodnia,ranoiwieczorem,przed
zamknięciemoczuitużpouniesieniupowiek...
„Cosięzemnądzieje?”–przeraziłemsię.Naszczęściekelnerprzyniósłrosół,
więcmogłemskupićuwagęnajedzeniu.
–Ładnietu–pochwaliłalokalKornelia.–Skromnie,przytulnie,ciepło.
–Toknajpamojegokumpla.Powtórzęmu.
–Awięcpoznajomościdostaliśmytakidobryrosół?
–Możliwe,chociażnanikogosiędziśniepowoływałem.Aranonawetnie
wiedziałem,żetubędziemy,więcniezdążylisięprzygotować.
–Przepraszam,zajęłamciczas,apewnieteżmaszgrobydoodwiedzenia.
35
