Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
AndrzejW.Sawicki:KOLCEWKWIATACH
RW2010
Kolcewkwiatach
Kolcewkwiatach
Powietrzebyłogęsteilepkie,choćzegarnawieżydworcakoleiwiedeńskiejnie
wskazywałjeszczeósmejrano.Sierpniowesłońcebezlitośnieprażyło
warszawskieulice,zalewającmiastooślepiającymblaskiem.Pobruku
Elektoralnejturkotałyospalekoładorożekiwozówhandlarzyzmierzającychna
placZielony.Przechodniezdawalisięporuszaćwrozgrzanympowietrzujakby
wzwolnionymtempie.Tylkojedenmłodzieniecszedłenergicznymkrokiem,
pogwizdującprzytymwesoło.SkręciłwimponującąbramęSzpitalaDucha
Świętegoiwszedłnajegowysypanybiałymmakadamemdziedziniec.Zdumą
popatrzyłnajasne,błyszczącewsłońcuścianyneorenesansowegopałacyku
zpawilonamioskrzydlającymiprzestronnyplac.Najnowocześniejszyszpital
wmieścielśniłnowością,jegowidokkrzepiłidodawałpewności.
MłodydoktorStanisławLoewenhardtdotarłdoschodówijużmiałwejść
dobudynku,kiedyprzezbramę,zezgrzytemkołatrącegookamienny
ogranicznik,wjechałapędemkariolka–zgrabnadwukółka.Woźnicastał
wyprostowany,trzymałlejcejednąręką,adrugąunosiłnadgłowęimachał.
–Hej,człowieku!–wrzasnąłdoStanisława.–Trzebalekarza,szybko!
–Cosięstało?–Loewenhardtzauważył,żestangrettopolicjant
wcharakterystycznych
niebieskich
spodniach,
zcarskimorłem.
ciemnej
koszuli
iczapce
–Rannygrodowoj,potrzebnamupomoc!–Powózzatrzymałsięprzed
doktorem.
–Jajestemlekarzem–powahaniutrwającymmgnienieokaprzyznał
Stanisław.
4
