Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–My-ko-łusz-ka!–słychaćoddomuprzeciągłe–My-ko-łusz-ka!
Chłopiecniezwracanawołanieuwagi.Nawetnienadstawiauszu.
–Babciawoła–mówidziadek.
Dopieropotymmalecodkrzykuje:
–Tujestem!
–Chodźnaobiad!–taksamośpiewniezapraszababcia.
–Ja-aniechcę–mamroczepodnosemchłopiec,aleczynitojakoś
nieśpiesznie,aponieważbabciakontynuujenalegania,podnosigłos:
–Za-raz!
Przytymnierobiżadnegoruchuwstronędomu.Dziadek
leciuteńkogoszturcha.
–Biegnij.
–Nie-e.–Przeczącopotrząsagłową.–Zaczekamnaciebie.
Obiadjedząpoddaszkiemletniejkuchni.Siedzązastołemjeden
naprzeciwdrugiego.Babciastawiaprzeddziadkiemdużytalerz
zzielonymbarszczem,przedchłopcem–maleńki.Niezadowolony
dzieciakgoodsuwa.
–Chcęduży.
–Zjedzchociażto–mówibabcia.–Urośniesz–dostanieszduży.
–Chcęzaraz–nadymasięmalec.–Chcętakijakudziadka.
Dziadekuśmiechasięsamymioczami.
–Zatomaszwiększąłyżkę–uspokajawnuka.
Tenzniedowierzaniempatrzynaswojąłyżkę,później
nadziadkową.Przymierzająsięłyżkami.Zwyglądułyżki
sąjednakowe,alechłopczykowizaczynasięwydawać,żejego
rzeczywiściejestwiększa.
–Nodobrze–zgadzasię.
–Dmuchaj,bogorący–ostrzegababcia.–Dodaćciśmietany?
–Nie–odpowiadamalec,alezauważywszy,żedziadek
jeześmietaną,zmieniazdanie.–Dodać.
