Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
twarzą.
–Jeden,dwa,trzy!–drzesięMax,wymachującpomponami
cheerleaderek,któremusiałznaleźćwwalającychsięwszędzie
pudłach.–NajlepszeciachawChicagotomy!Cztery,pięć,sześć…
–Maxidiotąjest–kończyzudawanymentuzjazmemSophie.
Parskamśmiechem,zerkającnazewnątrz.Jasnyblaskksiężyca
rzucadelikatnąpoświatęnaziemię,awokółpanujespokój.Nawetnasz
maływybrykniezaburzyłharmoniitegomiejsca.
WłączamlatarkęikierujęjąnasylwetkęMaxa.Zpomponami
wdłoniachwyglądaidiotycznie.Czujęprzebiegającepoplecachciarki
żenadyiniezaszczycającgodłużejswoimspojrzeniem,rozglądamsię
popomieszczeniu,wktórymdotejporybyłemtylkowciągudnia.
Wsaliobokznajdujesięhalasportowa,atenmagazynek
towłaściwiejednawielkagraciarniazprzyrządamidoćwiczeń.
Wkoszupodścianąulokowanopiłkidosiatkówkiikoszykówki,dalej
leżąniechlujnierzuconemanekinyzapaśnicze,awkąciepostawiono
bramkiimnóstwopudeł,wktórychkryjąsięmiędzyinnymipompony
cheerleaderek.
–Siedem,osiem,dziewięć…–Maxniespodziewaniesięzawiesza,
opuszczającluźnoramiona.Przezchwilęintensywniemyśli,jednak
szybkoporzucatęczynność.–Kurwa,nicsięztymnierymuje.
–Alleluja–mamroczeSoph.
Chłopakignorujejejsłowa,jakbywogóledoniegoniedotarły.
Pochwilijednakodrzucapomponyzasiebie,apotemniewzruszony
podążazamnąiSophdodrzwi.Mamnadzieję,żejużnadobre
zrezygnowałzeswojejnowejzabawyiniewykrzyczymizaraz
douchakolejnych,niezwyklekreatywnychrymowanek.
Wychodzimynaskąpanywciemnościachkorytarz.Wtymwydaniu
anitrochęnieprzypominatego,którycodziennieprzemierzamy
podczaslekcji.Wyglądaodrobinęprzerażająco,ajedynymdźwiękiem,
którysięponimrozchodzi,sąnaszekroki.
