Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
ROZDZIAŁ3
Odmojejrozmowyzprzyjaciółkąminąłtydzień.Toniebyłnajlepszy
czas.Poraztysięcznyanalizujęnasządyskusjęichoćbymsięupierała,
muszęjejprzyznać,żemiałaspororacji.Trzebasięogarnąćijakoś
nanowoułożyćsobieżycietowarzyskie.
Podczasporannegobieguukładamsobiewgłowieplannapodryw
jakiegośfacetawbarze,gdziepójdęzAgneswieczorem.Cośtrzeszczy
iprzestajęsłyszećmuzykęwsłuchawkach.Przystaję,żebysprawdzić,
cosięstało.Wyciągamtelefonistaramsięgouruchomićponownie,
bochybasięwyłączył.Niewidzę,cojestnapisanenaekranie,słońce
świecizbytmocno,ajaniezabrałamokularówprzeciwsłonecznych.
Odwracamsiędopromienisłonecznychtyłemikiedyudajemisię
uruchomićtelefonponownie,wkładamsłuchawkidouszu.Już
zaczynamsięobracać,kiedyktośdosłownienamniewpada.Ląduję
tyłkiemnachodnikuiodrazuczuję,żebędęmiałapotymupadku
kilkasiniaków.
–Człowieku!Jakbiegniesz,uważajnaludzi!–krzyczę
zdenerwowana,wstajączchodnika.–Nicciniejest?–Pochylamsię
nadfacetem,którynamniewpadł.Kiedypodnosigłowę,widzę,
żestaranowałmniemójnowysąsiad.
–Nie.Nicminiejest.–Otrzepujesięiprzyglądasięmoim
porwanymlegginsom.–Tobienicsięniestało?
–Nie,tonic.–Wskazujęnakolana.–Tylkoporwane,alenogi
sącałe.
–Przepraszam,ktośdomniedzwoniłizapatrzyłemsięwekran
telefonu.Niechciałemcięzmiażdżyć.
–Nicsięniestało,jestemcała.–Chcącrozładowaćtrochę
