Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
dotychbabć,któreniepotrafiąodmawiaćswoimwnukom.
Jedzenieznikałobłyskawicznie.Wszystkobyłopyszne,
alepięciuchłopcówpędziłojużzpiłkąpodpachąnaplac
wdzielnicyBajada.Wustachmieliwciążsmakdulce
deleche(kajmaku).
Towłaśnietutajdokańczaliprzerwanąprzezobiad
rozgrywkęalbozaczynalikolejnespotkanie„dosześciu”.
Znówdawalizsiebiewszystko.Czterygodzinybezprzerwy,
czasemdłużej.
Ichmeczezawszebyływyrównane.Czasamistarsi
chłopcy,jakurodzonyw1980rokuRodrigo,Maxizroku
1984iMatías(rocznik1982)graliprzeciwkomłodszym
kuzynom,Lionelowi(rocznik1987)iEmanuelowi,który
przyszedłnaświatw1988roku(tenostatniznakomicie
bronił).Chłopakinieodstawialinóg.Grabyłaostrzejsza
–itozdecydowanie–niżwzwykłychmłodzieżowych
potyczkach.LeoiEmanuelporządnieobrywali
odsfrustrowanychstarszychdzieciaków.Dostawałosię
zwłaszczaLeo.„Matías,uważajchłopie!”–krzyczałwtedy
Jorge.
Messibiegałzapiłkąjakkurczakbezgłowy,agdyjuż
jądopadł,niechciałjejoddać.Nabrzmiałeżyłyitwarz
czerwonajakburak–takzapamiętałgowujekClaudio.Gdy
przegrywał,wtedydopierosiędziało.Zaczynałpłakaćistroił
fochy.Waliłnaoślepwkażdego,ktousiłowałgopocieszyć.
Grał,dopókinieudałomusięwygrać.
„Zawszesięwkońcubiliśmy.Nawetgdywygrywaliśmy,
bratpróbowałmniezdenerwować,ponieważwiedział,
żewkońcusięwścieknę.Tozawszeźlesiękończyło:
płaczemigniewem”–powiedziałLeonałamach
argentyńskiegoczasopisma„ElGráfico”.
Wtychstarciachczęstorywalizowałymiędzysobą
sąsiedniedzielnice.Wniedzielnychmeczachrozgrywanych
namałymplacykuniedalekobabcinegodomumogligrać
wszyscychętni.DrużynaMessich/Cuccittinichnigdynie
przegrywała.JakwyjaśniaMatías:„Początkowoniktnie
chciałprzeciwnamgrać,boLeobyłbardzomały,Emanuel
zresztąteż,alekończyłosiętotak,żewszyscymusieli
mugratulować.Leomiałdziewięćlat,agrałprzeciw
osiemnasto-idziewiętnastolatkom,którzynieumieli
