Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
doucieczki.Jaworskicałyczasznajdowałsięnaczeleswoichludzi,
jednakgdygruchnęłyrosyjskiebaterie,zarządziłodwrót.Wtedy
właśniedostałwnogęodłamkiempocisku,któryeksplodował
wpobliżu.
–Aleonwferworzewalkichybanawettegoniepoczuł
–podsumowałSzlak.–Dojechałdolasuidopierojakzszedłzkonia,
zobaczył,żekrwawi.
Pozostaliułanijaknakomendękiwnęligłowami,potwierdzając,
żetakwłaśniebyło.Lekarzzamyśliłsięnachwilęizapytałztroską
wgłosie:
–Jakpanmyśli,poruczniku,zdołamyichzatrzymać?
Żołnierzespojrzeliposobie,aSzlakchciałnawetcoś
odpowiedzieć,gdydopokojuweszłaHelena.
–Panmajorobudziłsięiczekanapanów–oznajmiła.
Huzarzynatychmiastsiępoderwali,zostawiliniedopitekawy
iwyszlizgabinetu.Cieszyłaichmyśl,żezarazzobacząswojego
dowódcę,aprzyokazjiuniknąodpowiedzinaniewygodnepytania.
Serdecznieprzywitalisięzmajorem.Helenastaławdrzwiach
iprzyglądałasię,jakkolejnopodchodządorannegoiściskająmudłoń.
Wyglądałonato,żepacjentdobrzepamiętaichimiona,cotylko
potwierdzałoopowieścikrążącenatematkresowychhuzarów.
NakoniecprzywitałsięzporucznikiemSzlakiemiwtedystałosię
jasne,żetychdwóchmężczyznłączywielkazażyłość.Porucznik
sięgnąłpostołekiusiadłjaknajbliżejJaworskiego.
–Wszyscywyjść!–rozkazał.
Żołnierzebezsłowaopuścilisalę,aostatniwychodzącypoprosił
Helenę,bytakżesięcofnęła,izamknąłzasobądrzwi.Szlakwstał
zestołka,cichopodszedłdodrzwi,byupewnićsię,żeniktnie
podsłuchuje,poczymznówprzycupnąłprzyswoimdowódcy.
–Jestproblem–rozpoczął.–Prokuratorsiędonasprzypierdala.
–Cotymrazem?–nowinanaJaworskimniezrobiłaspecjalnego
wrażenia.Wyglądałonato,żekłopotyzprokuratoremtodlajego
oddziałucodzienność.
–Tymrazemjestinaczej.
–Toznaczy?
–Chodziotęwieś,cośmyjąostatniospalili.
–Noicoztego?–wzruszyłramionamiJaworski.–Niepierwszą
inieostatnią.
Porucznikobejrzałsię,jeszczerazsprawdzając,czydrzwi
sązamknięte,aleitakściszyłgłos:
