Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
dziwna:pannaDrewijarozmawialiśmyjeszczeprzez
chwilę,poczymjakzwyklepowiedziałemjej„dobranoc”,
kiedynaglezarzuciłamiręcenaszyjęipocałowałamnie
wusta!Byłtodlamniewstrząstaknieprawdopodobny,
żesercezamarłomiwpiersiiuciekłemdoswegopokoju,
nietylezresztązzażenowaniaczywstydu,iledlatego,
żeprzepełniałomniewzruszenie:„kochamnie,kocha
mnie!”—oniczyminnymniemogłemmyśleć.
Oddłuższegojużczasubyliśmyserdecznymiprzyjaciółmi,
niekiedyzdarzałomisięprzetrzymaćjejdłońdłużej,niż
tobyłokonieczne,alenigdynieodważyłbymsięnacoś
więcej.
Nazajutrzranopobezsennejnocynasamąmyśl,
żeznówjązobaczę,trząsłemsięcałyzeszczęścia.
Naśniadaniezeszłaniecopóźniej,trochębledsza,ale
idealnieopanowana;stwierdziła,żenigdyniebawiłasię
lepiejniżminionegowieczoru,iobrzuciłamnieswym
zwykłym,pogodnymuśmiechem„zdołeczkami”.
Podziwiałemwprawdziejejopanowanie,alebyłem
głębokozawiedziony.Wydawałobysię,żenicsięnie
zmieniło,aprzecież…tenpocałunek?Mijałydniinicsię
niedziało.Achtak,zapomniałem–wydarzyłosięcoś
nieprzyjemnego:zsobietylkowiadomychwzględówpani
Rosentowerowausunęłamniezmojegopokojuinanoc
ścieliłamikanapęwwielkimsalonie.Byłemwściekły
iprzygnębionybrakiemwłasnegokąta.Wskutektego,
atakżezpowoduniepojętegopostępowaniapannyDrew
—przezkilkadnichodziłemjakstruty.
Ponieważjednakmelancholiajestmiuczuciem
najzupełniejobcym,doszedłemdowniosku,żemuszęcoś
zrobić,abyjąpokonać.Któregośrankazapukałemwięc
odważniedodrzwipannyDrew,wszedłemdopokojuinie
pozwoliwszyjejdojśćdosłowa,wybuchnąłemnamiętną
