Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Toczekamnakolornadziei.
–Ajakito?
–Nojaktojaki?Zielony.
–Dobrze,dowcipnisiu,niebędziemycięjużdłużej
męczyćiprzepraszamy,żeniejesteśmywstanieprze-
kazaćżadnychkonkretów.Toniejestnaszazławola.
Myichpoprostunieznamy.
–Dobrze,niemaproblemu.Jawtakimraziewra-
camdopracy.A,jeszczejedno,czyjakspadnieśnieg,
będęmogłaliczyćnajedenlubdwadniurlopu?
–Tak,agdzieśsięwybierasz?
–Obiecałammojemutrzynastoletniemukoledze,
awłaściwiesąsiadowi,wypadnanarty.
–Nieprzerażajnas,ciągnieciędodzieci?
–Nie,tojużniejestdziecko.Fajnychłopakirazjak
mipomógłzzakupami,wyrwałomisięwprzypływie
radości,więcterazmuszędotrzymaćsłowa.
–Dobrze,niemaproblemu.Chybażedelegacjanas
odwiedzi.
–Delegacja?Skąd?
–ZKijowa.Mikołajmówił,żeoczarowałaśkilku
odbiorcówibędziepróbowałpowtórzyćtwójsukces,
alebeztwojejpomocysięnieobędzie.
–Bezprzesady.Akiedymożemyspodziewaćsięgości?
–Niestetynieznamyjeszczedaty,alewkażdejchwili.
–Dobrze,jaksięnieudawziąćwolnego,tomam
nadzieję,żeświattemumłodemuczłowiekowisięnie
zawali.Dozobaczenia.
40
