Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
ROZDZIAŁ2
Zasprawąpucułowatejfizjonomiiiaurydobrodusznego
misiaczka,którąroztaczał,starszysierżantJerzy
Pozgonnybardziejniżtwardegostróżaprawaiokolic
przypominałKubusiaPuchatka–tyleżebardziej
wspodniach.Problempolegałnatym,żebyłznatury
dośćoszczędnywsłowach,awkontaktach
międzyludzkichstawiałprzedewszystkimnapresję
niewerbalną.Wychodziłbowiemzzałożenia,
żewprzytłaczającejwiększościprzypadkówwystarczy
uważniesłuchać.Ludziemajątodosiebie,uważał
Pozgonny,żekiepskosłuchają,zatobardzolubiąmówić
izwyklemówiąchętniejiwięcej,niżpowinni.Wystarczy
daćimokazjęiprzestrzeń.Dlategozamiastnaciskać,
drążyćiprzypilać,jaktomieliwzwyczajuinniśledczy,
onskładałręcenabrzuchu,poczymprzystępował
doemanowaniaoczekiwaniami.Emanowałtak
iemanował,ażpodrugiejstroniekonsternacjasięgała
zenitu.Fakt,byłatometodadośćczasochłonna,ale
prędzejczypóźniejnawetnajtwardsiodpalalinerwowy
monolog,gotowiwsypaćBoguduchawinnąmatkę
staruszkę,byletylkotenfacetzacząłznowumrugać.
Ażdziw,żezastygłynasedesiedenatwczerwonych
mokasynachniezacząłsięprzednimtłumaczyć.
Niestety,dokładnietęsamąmetodęJerzyPozgonny
zwykłstosowaćnietylkowobecświadkóworaz
podejrzanychonajcięższeprzestępstwaprzeciwkożyciu
imieniu,aleteżwspółpracowników.Naprzykładżeby
