Настройте текст для его корректного отображения на любом устройстве
Создавайте заметки
Начните читать с того места, на котором закончили
Klasyczna, Schumpeterowska „twórcza destrukcja” również współcześnie jest wy-znacznikiem tych aktywności podmiotów rynkowych, w które wpisane są działania innowacyjne. Skutkiem tej działalności są szeroko rozumiane zmiany organizacyjne, znajdujące się w centrum zainteresowania nauk o zarządzaniu. Nie jest jednak możliwe stworzenie pełnej listy czynników generujących przeobrażenia w organizacjach, tak jak nie jest realne określenie skończonego wykazu paradoksów, które im towarzyszą. Warto jednak podejmować próby usystematyzowania tych działań, gdyż są one niekwestionowanym sposobem rozwoju nauki i zbliżania jej do „doskonałości” – niezależnie od sposobu rozumienia tej kategorii. Celem niniejszej publikacji jest przedstawienie poglądów polskich badaczy na innowacyjność, zmiany organizacyjne, związane z nimi procesy uczenia się oraz próba usystematyzowania tych poglądów, a także określenie ich wpływu na wybrane kategorie, takie jak rozwój, adaptacja czy uelastycznienie organizacji. Poznawanie źródeł, barier i procesów związanych z innowacjami i zmianami prowadzi do systematycznej identyfikacji paradoksów i pozornego ich rozstrzygania. To fenomen nauk, w tym nauk społecznych, które wciąż jeszcze pozostawiają wiele miejsca na dywagacje, wątpliwości i wyjaśnienia o charakterze probabilistycznym i intencjonalnym. Mamy nadzieję, iż niniejsza publikacja będzie inspirować czytelników zarówno do eksploracji przedstawianych zagadnień, jak i do poszukiwania kolejnych luk badawczych. Ostatecznie celem nauki jest coraz lepsze wyjaśnianie zjawisk, a „poszukiwanie dobrych wyjaśnień prowadzi nas do idei stopniowego poprawienia wyjaśnień poprzez podnoszenie stopnia ich sprawdzalności, to znaczy poprzez przechodzenie do lepiej sprawdzalnych teorii, do teorii o większej treści, wyższym stopniu uniwersalności i wyższym stopniu dokładności” (K. Popper, Wiedza obiektywna. Ewolucyjna teoria epistemologiczna, Warszawa 1992, PWN, s. 252).
Katarzyna Piórkowska, Aleksandra Sus
