Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
PROLOG
Rozklekotanymautobusemtrzęsłotak,jakbymiałsięzarazcałkiem
rozpaść.Florkaniecierpliwiebębniłapalcamiosiedzenieprzedsobą,
wmyślachpoganiająckierowcę.Spojrzaławbok.Bastian,zupełnie
zrelaksowany,scrollowałcośnatelefonie.Piesujegonógpróbował
utrzymaćrównowagęnapodłodzejaksurfernadesce.Gdypojazd
gwałtowniezahamował,poleciałnaswojegopanacałymciężarem.
–Chojrak,usiądźżenadupie–powiedziałfaun,nieodrywając
wzrokuodekranu,poczymzerknąłnaFlorkę.–Atyco,masz
owsiki?
–Ha,ha–odparła.–Niewiem,jakmożeszbyćtakiwyluzowany.
Wzruszyłramionami.
–Acomamzrobić,przejąćkierownicęiwcisnąćgazdodechy?
Florkazawarczałapodnosem,poirytowananacałyświat.
Minęlitablicęznapisem„Cnotnice”izarazautobuszajechał
napustyprzystanek.Drzwiotworzyłysięflegmatyczniezgłośnym
sykiem,popięciusekundachzrównąwerwązamknęłyipojazdruszył
jakwółciągnącyowielezaciężkiwóz.Florkajęknęłagłośnoioparła
czołoozagłówekfotelaprzedsobą.
–Możetoporanazrobienieprawajazdy–zasugerowałBastian.
–Tozrób.
–Próbowałem.Dałemsobiespokójpodrugimrazie.
–Czemu?
Skrzywiłsię.
–Jakoś…nieczułemsiędobrzezakierownicą.Miałemwrażenie,
żewsiadamdotrumnynakółkach.
Florkaparsknęłaśmiechem.
–Nocóż,przynajmniejmożnabyzaoszczędzićnakosztach…
Oniee–jęknęłanawidokstaruszkimachającejdokierowcy
naprzystankunażądanie.Kiedypojazdstanąłidrzwizdołały
otworzyćsiębezwypadnięciazzawiasów,starszapanizaczęła
powolutkuwspinaćsięposchodkach.
Bastianzachichotałipoklepałprzyjaciółkęporamieniu.
–Spokojnie.Oddychaj.
