Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Niewpuszczajdomieszkanianikogoobcego!–zawołała,tknięta
niezidentyfikowanym,złymprzeczuciem,zaoddalającąsięwstronę
podwórzasłużącą.
Pochwilisłużącawróciła,oznajmiając:–Trzechnieznajomych
młodychpanówchcezobaczyćsięzpanemmarszałkiem.Nie
wpuściłamich–zapewniła.
–Dobrze,powiedzim,żepanmarszałekwłaśniewyszedłiwróci
dopierozaparęgodzin–poleciłapodenerwowanaAleksandra.
Wzdrygnęłasię,gdynagleusłyszałagłośniejszydźwiękdzwonkaprzy
drzwiachfrontowych.Podbiegładonich,ostrożniezałożyłagruby
łańcuchiuchyliładrzwi.
–Słucham?–wuchylonymwejściuujrzałajakiegośmłodzieńca,
zanimstałodwóchnastępnych.Praweręcetrzymaliwkieszeniach
swychpłaszczy.Aleksandramimowolniezerknęłaszybkonabawiące
siędzieci.
–Chcielibyśmyzobaczyćsięzpanimężem–powiedziałpierwszy
spokojnymgłosem.
–Przecieżsłużącamówiławam,żemężaniemawdomu!–odparła
zdenerwowanaiszybkozamknęładrzwi.
Wydychającwstrzymywanewnapięciupowietrze,zerknęładyskretnie
przezokno.Trzejosobnicypokręcilisięjeszczeprzeddomem
iwkońcuzniknęli.
Dodziśniewiadomo,kimbyliicozamierzali.
Warszawa,Belweder
sobota,16grudnia1922,poranek
Narutowiczrazjeszczezerknąłnaplandnia,poprawiającsięwfotelu.
Nadoleszykowanojużsamochód,którymmiałwyruszyćwostatnią
podróżswegożycia.StanisławCarwybrałtenśrodektransportu,
byuniknąćsytuacjiz11grudnia.Niepokoiłsiędziwnymtelefonem,
októrymdowiedziałsięodŁepkowskiego.
„11.30–wizytaukardynałaAleksandraKakowskiego”–czytał
prezydent.WczorajkardynałodwiedziłNarutowicza,rozmowa
przebiegałabardzoserdecznie.Terazprezydentmiałudaćsię
zrewizytą.Choćnieprzywiązywałwielkiejwagidosprawwiary,
doceniałspołecznywymiardziałalnościKościołaipoprzeztęwizytę
pragnąłdaćwyrazswemuszacunkowidlahierarchiikościelnej.„Może
touspokoinieconastroje”–pomyślał.
Przypomniałsobieswojezachowaniepodczaswczorajszejrozmowy,
któreniecozaskoczyłonawetjegosamego.Wprzypływieemocji
iwreakcjinaciężkistresostatnichdni,uklęknąłwtedyipoprosił
