Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Niewspółczesnośćjakokategoria
historiiliteraturypolskiejpo1989roku
1.
Zjawisko,którechciałbymopisać,stajesięzauważalnezper-
spektywyminionychtrzydziestulatpolskiejliteratury.Różneprzy-
kładanedoniejmiaryczasoweikoncepcjeformacyjneniecosięjuż
zużyły.Sygnalizowanyponiżejproblemasynchroniiwprocesie
historycznoliterackim,bysparafrazowaćJanuszaSławińskiego1,
niejestbynajmniejczymścałkowicienowym,nowawydajesięjego
większawidocznośćinarzucającasiękoniecznośćuwzględnieniago
wtworzonychobecnieopisachnajnowszejhistoriipiśmiennictwa.
Metodologicznaniemożliwośćbudowaniasyntezyhistoryczno-
literackiej,dawnostwierdzonaiwielokrotniedyskutowana,raczej
nieprzekładasięnato,jakwpraktyceujmujesięliteraturęostatnich
kilkudekad.Wygrywapropedeutycznaczypedagogicznapotrzeba
zwykłegoopowiedzeniaokolejnychnajistotniejszychdziełach,nur-
tachczysporachukładanychwbardziejczymniejlinearnąnarrację.
Wydajesięto,rzeczjasna,zrozumiałeiczęstowtakisposóbnadal
udajesięotychdziejachmówićzpoznawczympożytkiem.Niewąt-
pliwieistniejerównieżwielecząstkowychhistoriiliteraturypo1989
roku,któresiępiszelubwartonapisać:historiaczasopiśmiennictwa,
przekładów,twórczościdladzieci,relacjiliteraturyznowymime-
1J.Sławiński,Synchroniaidiachroniawprocesiehistorycznoliterackim,w:tegoż,
Dzieło–język–tradycja,Kraków1998.
19
AdamMickiewiczUniversityPress©2021
