Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
PowszechnawPRLreglamentacjadóbrbywała
uzasadnianaargumentamizdrowotnymilubogólnie
„dobremspołecznym”.Tendyskursowstrzemięźliwości
niemógłbyćjednakskutecznywsytuacjiciągłego
niedoboru.Rezygnacjaokazujesiępostawąluksusową,
którąmogąprzyjąćjedynieci,coposiadają.
Dostajemyzatemsprzecznesygnały.„Jeść!”
–zachęcająreklamywtelewizjiikolorowejprasieczy
naprzykładaranżacjaprzestrzeniwcentrachhandlowych.
„Niejeść!”–mówiątesamekoloroweczasopisma,
lansującfasonyubrańbezlitośnieobnażającewszelkie
mankamentyfigury–spódniczkimini,obcisłespodnie,
odsłaniającebrzuchbluzki,wktórychfotografujesię
wychudzonemodelki,czypropagującnowecudowne
diety9.Istniejecały„dietetycznyprzemysł”,doktórego
należąśrodkifarmakologicznewspomagające
odchudzanie(oniektórychmówisię,żemająbardzo
niekorzystnedziałaniauboczne)czyrozmaitedietetyczne
produktyspożywcze–odtłuszczonemlekoiprzetwory
mlecznetypulight,słodziki,płatkiczysokitypufit,
pieczywochrupkie,bezcukrowesłodyczeitakdalej.
Wartoteżwspomnieć,żekomunikat„niejeść!”–jest
kierowanyprzedewszystkimdokobiet(imłodych
dziewcząt).Szczupłeciałotowdzisiejszymświecie
przedewszystkimciałokobiece.
Życiepodpresjątakiegoideałunarażawielemłodych
dziewczątnaanoreksję–jadłowstrętpsychiczny
prowadzącydowyniszczeniaorganizmu,
awkonsekwencjiczęstodośmierci.Podatne
natęchorobęsąszczególniedziewczętaikobiety
