Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
tapczan.Potłuclustro,wktórymobojesięprzeglądali.Alemiej
cierpliwość,wszystkojeszczesięprzyda,tentapczanteż.Nagle
przypomniałemsobie,copowiedziałaMarzanna–zwierzałmisię
później.–Otychtysiącachkobiet,któremogąjązastąpić.Marzanna,
mojadobrawróżka.Alejaniechciałemżadnejztysięcyinnych
–mówiłzeznanymmismutnymuśmiechem.
Marzannaśpieszyłasięitymrazemchybaniezpaczkądlawięźnia
wBiałołęce.Podałamuplastykowątorbęwypełnionąpomarańczami.
–Dwakilogramy,darniemieckiegoPEN-Clubu.Podpisz.–Zbieracie
podpisy?–zdziwiłsię.Pacnęłasiędłoniąwczoło.–Cholera,masz
rację,trzebabędzietowszystkozniszczyć.–Niemawtymnic
groźnego–pocieszyłją–aleimmniejwiedzą,tymlepiej.–Muszę
cicośpowiedzieć,tylkoproszęcię,niezamartwiajsię:wszyscy
dostajemypokilogramie,tylkoty–dwa.–Cośsięstało–domyślił
się.–Tak,wpłynęłopismo,żeniemożeszwykładać,wolnocijedynie
prowadzićpracebadawcze.(Szybkozareagowali–podziwiał
wrozmowiezemną,alezareagowaliraczejłagodnie.–Możektościę
tamchroni–wyraziłemprzypuszczenie.–Możechcieliudowodnić,
żeniemaprześladowań?).Marzannawręczyłamuniebieskąkopertę
zwypłatą.–Odebrałamzaciebierekompensatę,podrobiłamtwój
podpis.Lecę,cześć.
Pocałunekwusta.Alemainnego.Szedłlabiryntemkorytarzy
PałacuStaszica,gdziemieściłsięichinstytutimyślał:dwakilo
pomarańczy,jednodlamniejakopracownika,drugiejakopremia
zaryzykoiodwagę.Tendrugikilogramnależysięjej.
–Marniejakośpanprofesorwygląda–usłyszał.
Stałaprzednimuśmiechniętadrobnakobietawniebieskim
fartuchu,ichsprzątaczka,krucha,jakbywcalesięnienadawaładotej
ciężkiejpracy,czarnowłosaiczarnookaażdolśnienia,takżemożna
byłowyobrazićsobie,żeprzywędrowałazjakiejśegzotycznejkrainy,
tyleżeniewiadomozjakiej.Wargimiałapełne,wywinięteizęby
