Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
złożonychprzedtakim„i”pojawiasięniekonwencjonalnyprzecinek)–
zwróciłuwagęProust,któryrytmicznąijędrnąprozęPaniBovary
porównałdoruchomegochodnika;istotnie,rozwijasięonajakgdyby
automatycznie,napędzanalogikąwydarzeńianalizpsychologicznych.
Pisząctakzwięźle,Flaubertliczynawspółpracęczytelnika,
pozostawiającnierazjegodomyślnościrozmaiteszczegóły,aczasem
takżeuczuciaipobudkibohaterów.Wdrugimrozdzialetrzeciejczęści
Emma,skierowananiespodzianiedoapteki,przypuszczazapewne,
żeKarolnagleumarł(później,wrówniekłopotliwejsytuacji,zamarzy
ośmiercipanaLheureux).AleFlaubertnawettegoniesugeruje.Jego
powściągliwośćutrudniaczasemzrozumieniealuzjihistorycznych
iobyczajowychorazniektórychżartów.Najbardziejwypadażałować,
żeniewyjaśniłróżnicymiędzyfelczerem(officier
desanté)adoktorem–ważnej,boKarolwśródswychlicznych
ułomnościmajeszczeitę,żelekarzemjesttylkopoczęści.Czytając
PaniąBovary,mamyniekiedywrażenie,żeautornasprzecenia.Także
dlatego,żestandardowawiedzadziewiętnastowiecznegoczytelnika
francuskiegoróżniłasięznacznieodwiedzydzisiejszegoPolaka,stąd
użytecznośćprzypisów.Dodajmy,żewPaniBovaryjestsporo–
całkiemzresztąautentycznych–znaczącychnazwisk,jakchoćby
Lheureux=Szczęsny,czyCanivet=Scyzoryk;nazwiskopodrzędnego
lekarza,bliskiesłowucaniveau=ściek,jestponadtoskontrastowane
znazwiskiemznakomitegodoktoraLarivière(=rzeka).Flaubert
nawiązujewtensposóbnietylkodokomediicharakterów,również
dotradycjimoralitetu.Niestetytojednaztychrzeczy,którychnie
możnaoddaćwprzekładzie.
Mimowszystkozaletyzwięzłościzdecydowanieprzeważają.
Czytelnik,puszczonynagłębokąwodę,zmuszonydowysiłku
iciągłegonapięciauwagi,próbujesamodzielniezinterpretować
zachowaniabohaterów,korzystajączeswegożyciowego
doświadczenia.Jeślimusiępowiedzie,otworzysięprzednimzłożone
