Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Saint-Lucpotarłczołoiwestchnął.
—Wyobraźsobie—mówiłdalejHenryk—widziałemBussy
d’Amboisse.Achzmiłujsięizwróciłsiędofryzyera,jakżemię
pieczesz.
Fryzyerukląkł.
—WidziałeśNajjaśniejszypanie,Bussyd’Amboisse—rzekł
drżącySaint-Luc.
—Tak—odpowiedziałkról—wyobraźsobiepięciuniedało
murady.Gdybyśtytambyłmójdrogi!
—Możeniebyłbymszczęśliwszy.
—Dajpokój:pójdęozakład,żedziesięćdaszmupchnięćnim
oncidasześć...Musimysięjutroprzekonać.Czystrzelaszzawszemój
drogi?
—TakNajjaśniejszypanie.
—Pytam,czysięćwiczysz?
—Prawiecodziennie,kiedyzdrówjestem.Alekiedyjestemchory,
todalibógdoniczego.
—Coja,tolepiejstrzelamniżBussy.Ach!dlaBoga,czego
mitakdrzeszwąsy?
Fryzyerukląkł.
—Najjaśniejszypanie—rzekłSaint-Luc—poradźmilekarstwo
jákienaserce.
—Jedz,jedzkochanku—rzekłkról.
—Sądzę,żesięmyliszNajjaśniejszypanie.
—Bynajmniej—upewniamcię.
—Walezyuszu,maszsłuszność—odezwałsięChicot
—jawłaśnienasercechoruję.
Słychaćbyłoporuszeniaszczęk.
KrólodwróciłsięiujrzałjakChicotzawijałzastawionądlaniego
wieczerzę.
—Chicot,cotamrobisz?...—zapytałkról.
—Bioręsmarowidłowewnątrz,któregomizwierzchu
wzbroniono.
—Jedz,jedzkochanka—rzekłkról—wewnątrzczyzewnątrz,
