Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Królzłożyłręce,gdysięChicotdońzbliżył.
—Aco?—odezwałsię—czyterazwierzysz?
—Czekaj—rzekłChicot.
—Cochcesz?
—Ciszej,otozsuńsięlekkozłóżkaamniepuśćnatwojemiejsce.
—Atonaco?
—Abygniew,owegozłośliwegoduchaspadłnamnie,anieciebie.
—Myślisz,żemitocopomoże?
—Probójmy.
Ilekkozsunąwszykróla,samsięnajegomiejscepołożył.
—Teraz,Henryku—rzekł—siadajnamojemmiejscu
inieprzeszkadzajmi.
Henrykwykonałprośbę.
—„Nicnieodpowiadasz—mówiłgłos—znaćżeśzatwardziały
wgrzechach.”
—Przebaczenia!przebaczenia!—mówiłprzeznosChicot,
naśladującHenryka.
Izwróciłmowędokróla.
—Toszczególniejsza—rzekł—duchniepoznałsię.
—O!o!—westchnąłHenryk.
—„Nieszczęsny!”—odezwałsięgłos.
—Tak,tak—odrzekłChicot—jestemzatwardziałygrzesznik,
wielkiwinowajca.
—„Awięcwyznajtwojegrzechyiżałujzanie.”
—WyznajężemzdradzieckozKondeuszemmoimkrewnym
postąpił,uwodzącmużonę.Żałujętegozserca.
—Cotamgadasz?—pomruknąłkról.—Lepiejbądźcicho,
botunieotemmowa.
—A!prawda—odrzekłChicot.
—Wyznaję,żebyłemniewdzięcznydladawnychmoich
poddanych;oniobralimiękrólem,ajatajemnieichopuściłem.
—„Mów!”—wołałgłos.
—Cotamwznawiasztakiedzieciństwa!—zawołałkról.
