Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
czyAleksandraDavid-Néelchciałyzrozumiećtych
innychludzi,zrozumiećichżycie.Byłygotoweczegoś
sięodnichnauczyć.Zichsilnejpotrzebykontaktów
brałasięniekiedypotrzebaniesieniapomocy
ichronieniatubylcówprzedwpływamibiałego
człowieka.Upominaniesięoprawa„dzikiego”uważały
onezaswojepowołanieiżyciowąmisję.
Dlaczęściznichpodróżowaniestałosięsensem
życia.IdaPfeifferiIsabelleBird-Bishopniepotrafiły
zrezygnowaćzwojażyiciąglewłóczyłysiępoświecie.
MarianneNorthpostawiłasobiezacelnamalowaniejak
najwięcejtropikalnychkwiatówidlategogorączkowo
wędrowałaprzezAmerykęPołudniową,Indie,Australię
iAfrykę.
Wspólnącechąwszystkichpodróżniczekbyło
poczucieobowiązkuspisywaniaswoichdoświadczeń
iobserwacjiwdziennikach,listachiksiążkach.Wydaje
się,żewtensposóbchciałyusprawiedliwićswoje
wyrwaniesięzeświataburżuazjiikonwenansów:ich
podróżemiałyprzynieśćpożyteknietylkoim,aleteż
domownikom.Woczachprzedstawicielieuropejskiej
burżuazjikobietypodróżniczkiłamaływszelkiemożliwe
konwenanse(niewypadadamomrobićczegośtakiego),
podczasgdywrzeczywistościwiększośćznichnadalich
przestrzegaławwielusprawach.Próbującpozostać
„damami”nawetpośródkanibaliiłowcówgłów,bez
względunaokolicznościubierałysiętakjakwdomu,
wEuropie.Przeztropikalnądżunglęprzedzierałysię
odzianewspódnicedokostek,wwysokosznurowane
bluzki,częstojeszczewkapeluszachnagłowie.Nie
przyszłobyimnamyśl,żebyzdjąćgorset,chociaż
