Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
miotym?–zapytałatonemniepozostawiającymFilipowi
złudzeń,żeuniknieudzieleniaodpowiedzi.
–Tak,kochanie.Dajęsłowo,żewieczorem
porozmawiamy.Alezanimtozrobię,chcę,żebyśwłożyła
tęślicznąsukienkę,którąmiałaśnaostatnichimieninach
Manueli.
–Jakaśokazjadoświętowania?
–Nie.Poprostuchcęcięzabraćnarandkę–oznajmił.
–Wśrodkutygodnia?
–Czemunie?Todlamniebardzoważne.
Czyudobruchałjąchoćtrochęwtensposób?Miał
nadzieję,żetak.
–Jesteśgłodny?–zagadnęłałagodniej.
Choćniebyłgłodny,ponieważwieściprzekazaneprzez
lekarzaskuteczniepozbawiłygoapetytu,przytaknął.
Poprosiłjednakże,bynienakładałamuzbytdużo.
Naobiadbyłbigos.Filipdziabałgowidelcemirozgarniał
potalerzu.Oiledzieńwcześniejzjadłzacnąporcję,
toterazkażdykawałeczekkapustyimięsastawał
muwgardle.
–Niesmakujeci?–zmartwiłasiężona.
–Jestpyszny.Alechybagłódbyłmniejszy,niż
sądziłem.
–Ostatniomamwrażenie,żenicciniepodchodzi.Nie
maszochotynanic–zauważyła.–Mieliszjedzenie
wustach.
–Faktycznienanicniemamochoty.Człowiekmatyle
stresu,żeniekiedypoprostuodechciewasięjeść.
–Kłopotywpracy?
–Totrwajużoddawna–przyznał.–Alebądźmydobrej
myśli!–Ożywiłsięnagle.–Dobrze,Aneczko.Wkładaj
tęnowąkieckę.Obiecałemcimiływieczór,pamiętasz?
–Owszem.Dajmipółgodziny–poprosiła.–Muszęchoć
podmalowaćoko.
–Jasne.Jateżodświeżęsięiprzebiorę.
Zauważył,żeżonawyraźnieodzyskałahumor.
Taktrzeba
–pomyślał.
Wezmęjądokawiarni,może
dokina.Kupięjejbukietróż.Niechzapamięta
