Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
zamiarnanastępnychosiemnaściegodzinodpłynąćwinnywymiar,
gdy…
–Słuchawki!–warknąłnademnąniski,łysygośćokoło
czterdziestkizwyjątkowowyłupiastymigałkamiocznymi.
–Słucham?
–Wyobaj,wyciągnąćsłuchawki.Sprawdzamyobecność
iobjaśniamyzasadyuczestnictwawobozie,więcradzęsłuchać.
Noizaczęłosię.Odczytywałlistęuczestników,jakbybyło
toodliczaniepodczaswojskowegoapelu.Uważnienasłuchiwałem
nazwisk,zastanawiającsię,czynienatrafięnakogoś,kogoznaminie
lubię(tojedynamożliwakonfiguracja,skoroRudyiBeneknie
jechali),ipróbującwyłowićimięmojegonapakowanegosąsiada.
–JonaszPolak.
–Tutaj!
–ArielRakowski!
–Jestem–mruknąłpodnosem.
–Ariel?–zareagowałemzuśmiechem.
–Tonieodproszku.RodzicelubięShakespeare’a–warknął
chmurnie.
–Niemusisznicmówić,człowieku,mnieteżnazwalinacześć
poety.
Najegonadętejtwarzypojawiłsięjakbycieńuśmiechu.Choć
mógłtobyćrównieżgrymas.
–Czegosłuchasz?
–WingTops.
–Sąnieźli.
–Najlepsi.
–NajlepsisąSculpScratchers.
–Nieznam.
–Boże!–wzniósłoczydonieba.–Czemuzawszestawiasznamej
