Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
whistoriografiireprezentowanejprzezkilkapokoleń
historykówpodejmującychproblemwierzeń
słowiańskich.Większośćznichkoncentrowałasię
głównienapracachnadzagadnieniamiszczegółowymi,
mniejchętnieprzystępowanodoujęćsyntetycznych,
uzasadniająctoniewystarczającymzbadaniem
podstawowychproblemów.Łowmiańskizarysował
granicemożliwościpoznawczychtakiejhistoriografii,jaką
uważałzanaukową.
AleksanderGieysztor,badaczoniemniejszych
kwalifikacjach,starałsiętegranicerozszerzyć.Krytyczny
stosunekGieysztoradowizjiŁowmiańskiegozpewnością
niewynikałzkwestionowaniaanalizźródłowych
przeprowadzanychprzezpoznańskiegomediewistę,
bopodtymwzględemobajuczenireprezentowaliten
samwysokipoziomwarsztatuhistorycznego,ajego
realizacjaprzedstawionaw
ReligiiSłowian
mogłabudzić
jedynieuznanie,anawetpodziwswojąkonsekwencją
isystematycznością.NatomiastzpewnościąGieysztor
nieuznawałpoznawczychgranicwytyczonychprzez
Łowmiańskiego,stawiającegoźródłapisanejako
podstawowyprzedmiotanaliziwskazującego
jednocześnienaograniczonąprzydatnośćinnychźródeł.
Towłaśnieinnekategorieźródełumożliwiły,wopinii
Gieysztora,przełomwbadaniachnadreligiąSłowian.
Noweinformacjeuzyskanedziękinimmiałypozwolić
nazbudowaniewmiarępełnegoobrazusłowiańskich
wierzeńreligijnych.Drugimelementemdecydującym
oznaczeniuksiążkiGieysztorabyłosięgnięciepełną
garściąpometodybadawczetraktowanedotądjedynie
zciekawością,alenieznajdującepełnegouznaniawśród
historyków.PodtymwzględemGieysztorniebył
nowatorem,jedyniewprowadziłmetodybadawcze
zapożyczoneodinnychbadaczy:Georges’aDumézila
zajmującegosięIndoeuropejczykami,religioznawcy
MirceiEliadego(zm.1986)orazsemiotykówszkoły
tartusko-moskiewskiej,ijużwcześniejstosowane
wbadaniachnaddziejamiwierzeńreligijnychjako
równoprawnemetodomanalitycznymstosowanymprzez
