Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
2.1.Schematyjednokrokowe
t:=evalf(t+h)
od;
[seq([a[i,1],a[i,2]],i=1..rep)]
end
Wykonująctęprocedurę,otrzymujemy
>z1:=taylor(f,1,1,0.2,21);
z1:1[[1.,1.],[1.2,1.74],[1.4,2.8832],
[1.6,4.62314],[1.8,7.24624],[2.0,11.1764],
[2.2,17.0411],[2.4,25.7689],[2.6,38.7339],
[2.8,57.9702],[3.0,86.4879],[3.2,128.742],
[3.4,191.326],[3.6,283.999],[3.8,421.202],
[4.0,624.312],[4.2,924.961],[4.4,1369.97],
[4.6,2028.63],[4.8,3003.50],[5.0,4446.35]]
Obecniemożemyporównar
cwykresyotrzymanychrozwiązar
n(patrzrys.2.1).
>g1:=rhs(g);
g1:1−
1
2
t−
1
4
+
7
4
e2t
e2
>plot({z,z1,g1},1..5);
35
Rys.2.1
I
Jakwynikazpowyższegoprzykładu,nawetstosującschematzrozwinięciem
dowyrazówrzęduh2,otrzymujemysłabązgodnor
sr
crozwiązaniaprzybliżonego
zrozwiązaniemdokładnym.Sytuacjęmożeniecopolepszyr
czmniejszeniekroku
